47 “നങ്കാക്കുവോലെ തെയ്വ ആത്തുമാവ് കിടച്ചെ ചേരളെ തണ്ണീലെ രാട്ടിപിരാട്ടുകേലിരുന്ത് വിലക്കുകേക്ക് ആരുനാലെ മുടിഞ്ചോകും?” ഒൺ കേട്ടെ.
ഇതെ പത്തിരോശ് ചൊല്ലിയിരുന്തവോളയേ വശനമെ കേട്ടെ എല്ലാരേത്തിലും തെയ്വ ആത്തുമാവ് വന്തുറയ്ങ്കെ.
അകനെ അങ്ക് ഇരുന്തെ എല്ലാരും തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ നുറഞ്ചെ; ആത്തുമാവ് അവറാത്തുക്കു കുരവുടുവേക്ക് കൊടുത്തവോലെ വൊവ്വോറേ പാശേൽ അവറെ കുരവുട്ടെ.
ഒണ്ണാ തെയ്വ രാച്ചമപ്പത്തീം ഏശു കിരിശ്ത്തുവപ്പത്തീം നല്ലെ ചേതിയെ പിലിപ്പോശ് വുളിച്ച് ചൊല്ലിയെ; ഇകനെ പിലിപ്പോശ് ചൊല്ലിയെ ഉവതേശമെ കേട്ട് കനേകമാ ആണാളും പെണ്ണാളും രാടിപിരാടിയെ.
അകനെ അവറെ മിന്നുക്ക് പോയ് തണ്ണി ഒള്ളാനായതും, “ഇതെ തണ്ണി ഏൻ രാടിപിരാടിനത്തുക്ക് എന്തൻ വുറോതം” ഒൺ കങ്കാണി കേട്ടെ.
നങ്കാക്ക് വായാതുകേക്കാനെ ഒരേയൊരു കരുത്താവ് മട്ടും ഒള്ളനാലെ, “തെയ്വമേ, നീ എൻ പിശപ്പെ അതികാരമെ നടത്തോണുമേ” ഒൺ വായാതിനെ നീ എകൂതനൊണ്ണോ വോറേ ചാതിക്കാറനൊണ്ണൊ അവൻ നിനയാത്ത്; നങ്കാക്ക് എല്ലാരുക്കും തേവയാനതെ തരുകേക്ക് തകിതി ഒള്ളാതാൻ അവൻ.
അബുറാകാമെ തെയ്വം നീതിമാനായ് കണക്കായ്ക്കനാലെ തെയ്വത്തിൽ നമ്പുനെ എല്ലാരാം അവൻ എകൂതനൊണ്ണാലും എകൂതനല്ലാത്താ ഒണ്ണാലും നീതിമാനായ് കണക്കാക്കും.