2 അവൻ ഒരു ചാമിക്കാറനും തൻ കൂരക്കാറാളും മത്തും കെവുനമാ തെയ്വമെ കുമിടുമാളും അപ്പുറാണികയാനെ എകൂതരുക്ക് താനതറുമമെ കൊടുക്കുമാളും തെയ്വത്തുകാൽ എപ്പണും വായാതികിട്ട് ഇരുക്കുമാളും താൻ.
അകനയേതാൻ ഇരണ്ടായിരം പൊൻ പണം കിടച്ചെ പണ്ണക്കാറനും വോറേ ഇരണ്ടായിരം പൊൻ പണമകൂടി ചുരച്ചെ.
പിന്നെ ഏശു അവറകാൽ മടുക്കാതെ എപ്പണും വായാതോണും ഒണ്ണത്തുക്ക് ഒരു കതെ പേരേത്തി ചൊല്ലിയത്,
അന്നേരത്തിൽ എരുശലേമിൽ ശിമയോൻ ഒൺ പേരൊള്ളെ ഒരു മനിശൻ പിശച്ചിരുന്തെ; അവൻ നീതിയൊള്ളാളും ചാമിക്കാറനും ഇശ്രവേലുക്ക് രച്ചേ കാത്ത് ഇരുന്താളും താൻ; അവനിൽ തെയ്വ ആത്തുമാവ് ഒണ്ടായെ.
അത്തുക്ക് അവറെ, “പടത്തലവനാനെ കൊറുനല്ലിയോശുതാൻ എങ്കളെ കടത്തി വുട്ടിരുക്കിനത്; അവൻ നീതിമാനും തെയ്വത്തിലെ ചാമിക്കാറനും എകൂതരുകാലിരുന്ത് നല്ലെ പേരെ വായ്ങ്കാളും താൻ; അവൻ കൂരേക്ക് നിന്നെ വുളിപ്പേക്കും നിനക്ക് ചൊൽകേക്ക് ഒള്ളതെ കോപ്പേക്കും തെയ്വത്തിലെ തൂതൻ അവൻകാക്ക് ചൊല്ലിയിരുക്കിനെ” ഒൺ അവറെ ചൊല്ലിയെ.
അവൻ എൻകാക്ക് ‘കൊറുനല്ലിയോശേ, നീ വായാതിയതെ തെയ്വം കേട്ടേയെ; നീ താനതറുമമെ കൊടുക്കിനതാം കണ്ടിരുക്കിനെ.
തെയ്വമെ പേടിച്ച് നീതിയെ ചെയ്യിനെ ഏളെ ചാതിക്കാറനാം തെയ്വം ആതരവാ ഏത്തെടുക്കിനെ ഒൺ എനക്ക് ഇപ്പെ നന്തി നൽവണം തിക്കിനൊള്ളെ.
അവൻ അരണ്ട് തറുതറുത്താലെ തൂതനെ നോയ്ക്കി, “എന്തുനേ കരുത്താവേ” ഒൺ വായകേട്ടെ. അത്തുക്ക് തൂതൻ കൊറുനല്ലിയോശുകാക്ക്, “നീ വായാതിനതാം മനിശെ മാനടവനുക്ക് തറുമമെ കൊടുക്കിനതാം തെയ്വം കണ്ടു കേട്ട് പിരിയമോറിയിരുക്കിനെ.
തൻകാൽ കുരവുട്ടെ തൂതൻ പോയോഞ്ചതും കൊറുനല്ലിയോശ് ഉടയാ ഏവലാളികേൽ ഇരണ്ടാളാം ചാമിക്കാറനും അനന്നിയാശ് കൂട്ടത്തിൽ നടക്കുമാളുമാനെ ഒരു കാവലാളിയാം വുളിച്ച്
നീയും നിൻ കൂരക്കാറാളും മൊത്തമാ രച്ചിക്കപ്പടുകേക്കിരുക്കിനെ വശനമെ അവൻ നിൻകാൽ ചൊല്ലുമൊണ്ണും തൂതൻ ചൊല്ലിയതെ എങ്കകാൽ വെളിയേത്തിയെ.
പവുലോശ് എന്തി കയ് പാശേ കാട്ടി വണക്കമെ ചൊല്ലി, “ഇശ്രവേലിൽ തെയ്വമെ കുമിടെ വാങ്കിനെ എകൂതരും എകൂതരല്ലാത്തെ ചാമിക്കാറാളുമെ ഏൻ ചൊന്നതെ കോളിൻ.
എൻ ഉടപ്പുറവികളേ, അബുറാകാമ് വർളാട്ടിലെ മക്കളേ, അവറെ കൂട്ടത്തിൽ ചേന്തെ എകൂതരല്ലാത്തെ ചാമിക്കാറാളുമേ, നങ്കാക്കുതാൻ ഇം രച്ചേലെ നല്ലെ ചേതിയെ കടത്തി വുട്ടിരുക്കിനത്.
ഒണ്ണാ എകൂതര് പട്ടണത്തിലെ വലിയോരുകാടാനെ ആണാകാടാം തെയ്വമെ കുമിടെ വാങ്കുമവേരാളും എകൂതരല്ലാത്തവേരാളും പണക്കാറാളുമാനെ പെണ്ണാളാം പവുലോശുക്കും ബർന്നബാശുക്കും എതിരാ ഉളപ്പിവുട്ട് അവറാത്തുക്ക് തണ്ടനയെ കൊടുത്ത് അവ്വിടത്തിലിരുന്ത് പുറത്തിലായ്ക്കെ.
പള്ളീലെ അതികാരിയാനെ കിരിശ്പ്പോശും അവൻ കൂരേലവേരാളും കരുത്താവെ നമ്പിയെ; കൊരിന്തിലും കനേമാളുകെ തെയ്വ വശനമെ കേട്ട് നമ്പി വന്ത് രാടിപിരാടിയെ.
ഉലകത്തിലെ എല്ലാ രാച്ചത്തിലിരുന്തും തെയ്വമെ കുമിടെ വാങ്കുവ വന്തെ എകൂതരാനെ ആളുക അണ്ണേക്ക് അങ്ക് വന്തിരുന്തെ.
അം പട്ടണത്തിൽ അനന്നിയാശ് ഒണ്ണെ ഒരു പേരുകാറൻ ഇരുന്തെ; അവൻ അങ്ക് പിശയ്ക്കിനെ എകൂതരെല്ലാം മാനിക്കുമാളും നായപുറമാണമെ പാലിക്കുമെ ഒരു ചാമിക്കാറനും താൻ.
ചാമിക്കാറായാനെ ചിലെ ആണാകാട് തേവാനോശ് ചാവെ എടുത്തു പൂത്ത് അവനെ നിനച്ച് ആത്തിരപ്പെട്ട് കോന്തെ.
അന്നേരം കരുത്താവ് അവൻകാക്ക്, “നീ എന്തി നേർവീതി ഒണ്ണെ തെരുവുക്ക് പോയ് ഊതാശ് കൂരേൽ തറുശോശുകാറൻ ശവുൽ ഒണ്ണെ പേരുകാറനെ കോൾ.
അകനെ എകൂതിയാ, കെലീലാ, ശമരിയാ ഒണ്ണെ തേശത്തിൽ നമ്പിക്കയാനവേരാ കൂട്ടത്തുക്ക് നിമതി കിടയ്ക്കുകേം അവറെ തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ പിലപ്പട്ട് കരുത്താവിലെ ആതരവിൽ വളറുകേം എണ്ണത്തിൽ പെരുകുകേം ചെയ്യെ.
ഓപ്പാവൊണ്ണെ തേശത്തിൽ പെട്ടമാൻ ഒൺ ചൊന്നെ തവീതാവ് ഒൺ പേരൊള്ളെ ഒരു പെൺമ്പുള്ളെ കരുത്താവെ നമ്പി പിശച്ചിരുന്തെ; അവെ എപ്പണും നല്ലെ നല്ലെ കാരിയമെ ചെയ്കേം താനതറുമമെ കൊടുക്കുകേം ചെയ്മാളും താൻ.
എപ്പണും വായാതിൻ; വായാതിനവോളെ ചോന്ത് പോകാതെ തെയ്വത്തുക്ക് നണ്ണിയെ ചൊന്നവേരാളായും ഇരിൻ.
എപ്പണും വായാതികിട്ടേ ഇരിൻ;
നിങ്കെ കന്നേൽ ഒരാക്ക് തെയ്വം നിനയ്ക്കിനവോലെ പിശപ്പേയ്ക്ക് അറിവു കുറവായിരുന്താ മനതടപ്പമെ നിനയാതെ നങ്കാക്ക് നല്ലെ മനശാരെ തരിനെ തെയ്വത്തുകാൽ വായാതട്ടെ; അന്നേരം അവനുക്ക് അത് കിടയ്ക്കും.
കരുത്താവേ, ആര് നിൻ നാമമെ പേടിയാതേം മകിമപ്പടുത്താതേം ഇരുക്കും? നീ മട്ടും താനെ ഒരേയൊരു ചുത്തമാനവൻ; നീതിയൊള്ളെ നിൻ ചെയ്തികെ വിളയ്ങ്കി വന്തനാലെ എല്ലാ ചാതിക്കാറാളും നിനക്ക് മില്ലോട് വന്ത് നിന്നെ വണങ്കും.”