15 ഏശുവെ നമ്പുനവൻകാൽ വുറോതമാ ഇരുക്കിനവൻ കുലകാറൻ താൻ. ഒരു കുലകാറനിലും എണ്ണെണ്ണേക്കുമൊളെള ഉശിര് നാത്തെ ഒൺ തിക്കിനൊള്ളതാനെ?
ഒണ്ണാ ഏൻ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നത്, പെൺ പുള്ളയെ കാണവോളെ ആശയോടെ അപ്പിണെ നോക്കിനവനെല്ലാം അപ്പിണും മത്തും ഇതയത്തിൽ എടാൺ എടുപെൺ കിടന്തേയെ.
ഓകന്നാൻ അകനെ കേട്ടനാലെ അവനെ കൊൽകേക്ക് ഒള്ളെ കിരുക്ക് കെരോതിയാവുക്കിരുന്തെ; ഒണ്ണാ നടന്തതില്ലെ.
ഒണ്ണാ ഏൻ കൊടുക്കിനെ തണ്ണിയെ കുടിയ്ക്കിനവനുക്ക് ഒരുനാളും തവിയാത്ത്; ഏൻ കൊടുക്കിനെ തണ്ണിയെ കുടിയ്ക്കിനവനിൽ അത് തുമ്പുകമായ് പൊയ്ങ്കി അവനുക്ക് എണ്ണെണ്ണേക്കുമൊളെള ഉശിരെ കൊടുക്കും” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലിയെ.
നിങ്കെ പിശാശ് എന്നെ തകപ്പൻ മക്കതാൻ; നിങ്കെ തകപ്പൻ പിരിയമെ ചെയ്കേക്ക് നിങ്കെ ആശിക്കിനെ. അവൻ മുതയിരുന്തേ കുലകാറനായ് ഇരുന്തെ; അവനേത്തിൽ ചത്തിയം നാപ്പോയനാലെ ചത്തിയത്തിൽ നിലെ നിൽക്കിനതുമില്ലെ. അവൻ നരിയെ ചൊന്നവോളെ ചൊന്തെ പാശേൽ നുൺ എടുത്തു ചൊന്നെ; അവൻ നരിയെ ചൊന്നാളും അത്തിലെ തകപ്പനും താൻ.
പിത്തുനാ വാനം ബുടിഞ്ചതും ചിലെ എകൂതര് പവുലോശുക്ക് വുറോതമാ ചൊല്ലി കൂട്ടിയെ; പവുലോശെ കൊൽനത് വരേക്ക് തങ്കെ തീൻ തണ്ണിയെ കുടിയാത്ത് ഒൺ അവറെ മുടിവെടുത്തെ.
അവറെ വലിയെ പൂയാരിയേരുകാലും മൂപ്പരുകാലും പോയോൺ, “പവുലോശെ കൊൽനത് വരേക്ക് എങ്കെ തീൻ തണ്ണിയെ കുടിയാത്തൊൺ മുടിവെടുത്തിരുക്കിനെ.
കുറുപ്പുനാത്തെ ആശകാട് മനശിൽ വന്തു പാപമും പാപം പെരികി പെരികി എണ്ണെണ്ണേക്കുമൊള്ളെ ചാവും ഒരാ പിശപ്പിൽ വരിനെ.
എന്തൊണ്ണാ നിങ്കെ ഉടമ്പുക്കു കിടച്ചിരുക്കിനെ ഉശിരു ചത്തുമാണ്ടു പോനെ തായ് തന്തേരുകാൽ നുൺ കിടച്ചത്. ഒണ്ണാ നിങ്കെ ആത്തുമാവുക്കു കിടച്ചെ ഉശിരു നാശമായ് പോകാത്തെ തെയ്വ വശനത്തിൽ നുൺതാൻ.
അണ്ണൻ തമ്പിയേരുകാൽ കൂശുക്കുമട്ടേൽ ഇരുക്കിനവനോ ഇരുട്ടിൽ പിശയ്ക്കിനെ; ഇരുട്ട് അവൻ കണ്ണെ കുരുട്ടായ്ക്കി വച്ചിരുക്കിനനാലെ ഏടേക്ക് പോനതൊൺ അവനുക്ക് തിക്കിലെ.
വെളിച്ചത്തിൽ പിശയ്ക്കിനെ ഒൺ ചൊല്ലുകേം അണ്ണൻ തമ്പിയേരുകാൽ കൂശുക്കുമട്ടേൽ ഇരുക്കുകേം ചെയ്യിനവൻ ഉണ്ണേക്കുവരേക്ക് ഇരുട്ടിൽ താൻ പിശയ്ക്കിനത്.
ഒണ്ണാ ചുണെ നാത്തയാളുകെ, നമ്പിക്കെ നാത്തവേരാ, അറയ്ക്കിനയാളുകെ, കുലകാറാ, കെട്ടെ കിടത്തക്കാറാ, ചെയ്വിനക്കാറാ, ചിലേ കൊണ്ടാടിനവേരാ ഇകത്തെ വേരാക്കും നരിയെ ചൊന്നെ ഏളവനുക്കും കാത്തു വച്ചിരുക്കിനെ കെന്തകം കത്തിനെ പൊയ്യൻതാൻ; അത് വന്ത് ഇരണ്ടാമത്തെ ചാവ്.”