1 ഏശുവിൽ നമ്പുനെ എൻ ഇണങ്കരേ, ഏൻ നിങ്കകാക്ക് വന്തവോളെ തെയ്വമെചൊല്ലിയൊള്ളെ മറുമമെ വൻ അറിവാലയോ കടിനമാനെ പേച്ച് വാത്തയാലോ നാത്തെ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയത്.
പാപമെ വുട്ട് തെയ്വത്തുകാക്ക് തിരുമ്പി നങ്കെ കരുത്താവ് ഏശുകിരിശ്തുവുകാൽ നമ്പിക്കെ വയ്യിൻ ഒൺ എകൂതരുകാലും എകൂതരല്ലാത്തവേരാകാലും കൂടി കട്ടായമാ ചൊല്ലിയത് നിങ്കാക്ക് തിക്കിനൊള്ളതാനെ?
അത്തിൽ കരുത്താവെ കണ്ടെ, “ഇപ്പണേ വേമാ എരുശലേമെ വുട്ടുപോ; നീ എന്നചൊല്ലി ചൊന്നെ ശാച്ചിയമെ അവറെ ഏത്തെടാത്ത്” ഒൺ അവൻ എൻകാക്ക് ചൊല്ലിയെ.
എന്തൊണ്ണാ അവറെ നങ്കെ കരുത്താവാനെ ഏശുകിരിശ്ത്തുവെ നാത്തെ പിന്നയോ ഉടവുറെ ചൊന്തെ വകുറുക്കുതാൻ ഏവലെ എടുക്കിനത്. അവറെ വഞ്ചനേലെ പേച്ച് വാത്തെ ചൊല്ലി അപ്പുറാണികളെ വഞ്ചിക്കിനെ.
രാട്ടിപിരാട്ടുകേക്ക് നാത്തെ കിരിശ്ത്തു എന്നെ കടത്തിവുട്ടത്; നല്ലെ ചേതിയെ വുളിച്ച് ചൊൽകേക്കുതാൻ; കിരിശ്ത്തുവുക്ക് ഒള്ളെ ശിലുവേലെ ചക്കിതി നശിച്ച് കെട്ട് പോകാതിരുപ്പേക്കുചൂട്ടി ഏൻ മനിശെ മാനടവൻ പുത്തീൽ നാത്തെ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയത്.
എങ്കെ നിങ്കകാൽ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയതൊണ്ണും മനിശെ മാനടവൻ അറിവാലെ ഇല്ലെ. പിന്നയോ തെയ്വ ആത്തുമാവ് എങ്കളെ പടിയ്ക്കെ വച്ചതേതാൻ. ഇം ആത്തുമാവാലെ ആത്തുമാവെ നേടിയവേരാക്ക് ആത്തുമീകമാനെ കാരിയങ്കാടെ പടിയ്ക്കെ വയ്ക്കിനെ.
നിങ്കെ നമ്പിക്കേക്ക് മനിശെ മാനടവൻ അറിവില്ലെ, തെയ്വ ചക്കിതിയേ താൻ അടിത്താനമായിരുക്കിളത്. എന്തൊണ്ണാ ഏൻ വശനമെ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയതും പടിയ്ക്കെ വച്ചതും വശപ്പടുത്തിനെ അറിവാലയില്ലെ തെയ്വ ആത്തുമാവ് തന്തെ ചക്കിതിയാലതാൻ.
തെയ്വത്തിലെ അറിവ് മറഞ്ചിരുന്തതും നങ്കെ മകിമേക്കുചൂട്ടി തെയ്വം ഉലകമെ പടയ്ക്കിനത്തുക്ക് മിന്നേ നിനച്ചിരുന്തെ അറിവുമേതാൻ; തെയ്വത്തിലെ മറഞ്ചിരുക്കിനെ അറിവമേതാൻ എങ്കെ വുളിച്ച് ചൊന്നത്.
അമ്പാൾ എളുത്തുകാട് കരുത്തൊള്ളതുകാടേതാൻ; ഒണ്ണാ മുകറുക്ക് മുകറായ് കണ്ടാ തകിതി നാത്താളും കുരവുടിനതുകാട് ഒണ്ണും ചക്കിതി നാത്തതുതാൻ ഒണ്ണും ചിലവേരാ ചൊന്നെ.
ഏൻ പേച്ച് വാത്തേൽ തകിതി നാത്തവനൊണ്ണാലും അറിവിൽ ഒരിത്തിനേം കുറഞ്ചവനില്ലെ; എങ്കെ അതെ നിങ്കാക്ക് എപ്പണും എല്ലാ നിലമേലും തിട്ടപ്പടുത്തിയിരുക്കിനതാനെ?
അണ്ണേക്ക് അവൻ വരിനവോളെ അവനുക്ക് ഒള്ളെ ചുത്തമാനെ എല്ലാ മാനടവനിൽ നുണ്ണും അവനുക്ക് മകിമേം അവനിൽ നമ്പുനെ എല്ലാരിലും നുൺ ബൊകുമാനമും കിടയ്ക്കും. എങ്കെ നിങ്കകാൽ ചൊല്ലിയെ വശനം നിങ്കെ നമ്പിയനാലെ നിങ്കളും അവറളും മത്തും ഒണ്ടാകും.
തെയ്വം എൻകാൽ ഏത്തു തന്തെ നല്ലെ ചേതീൽ ഇം പടിയ്ക്കെ വയ്ക്കലുകാട് നങ്കാക്ക് കാൺമ്പേക്കാകും. മനിശെ മാനടവൻ മകിമപ്പടുത്തിനാളും വലിയവനുമാനെ തെയ്വത്തിൽ നുൺ വരിനെ നല്ലെ ചേതി ഇന്താൻ.
നങ്കെ കരുത്താവ് ശാച്ചിയം നാലേം അവൻനാലെ തടങ്കലിൽ ഇരുട്ടറേലായെ എന്ന നിനച്ചും വെക്കമെ നിനയാതെ; ഒണ്ണാ തെയ്വത്തിലെ ചക്കിതീൽ നല്ലെ ചേതീക്കുചൂട്ടിയൊള്ളെ കറുമത്തിൽ നീയും എൻ കൂട്ടത്തിൽ പങ്കുകാറൻ ആക്.
തകപ്പനാനെ തെയ്വം ഉടയാ മകനെ ഉലകത്തിലെ രച്ചകനായ് കടത്തി വുട്ടിരുക്കിനതെ എങ്കെ കണ്ട് ശാച്ചിയമെ ചൊല്ലുകേം ചെയ്യിനെ.
ഇത്തിൽ ഏൻ തെയ്വത്തിലെ വശനമും ഏശുകിരിശ്ത്തു ചൊല്ലിയതും ചെയ്യതുമാനെ എല്ലാ കാരിയങ്കാടാം എളുതിയിരുക്കിനെ. ഇതെല്ലാം ഓകന്നാൻ ഒണ്ണെ എൻ കണ്ണുക്കു മില്ലോട് കണ്ടതാൻ.
തെയ്വ നമ്പിക്കേൽ നിങ്കെ കൂട്ടാളീം ഏശുവിലൊള്ളെ കറുമത്തിലും രാച്ചത്തിലും പൊറുമേലും പങ്കാളീമാനെ ഓകന്നാൻ ഒണ്ണെ ഏൻ തെയ്വത്തിലെ വശനമാം ഏശുവിലെ ശാച്ചിയമാം ചൊല്ലിയതുനാലെ എന്നെ പത്മോശ് ഒണ്ണെ തുരുത്തിലിട്ടിരുക്കിനെ.
ഏൻ തൂതനെ വണങ്കിളത്തുക്ക് അവൻ കാൽകാക്ക് ബൂന്ത് അമ്പോളെ അവൻ എൻകാക്ക്, “അകനെ ചെയ്വാനില്ലെ; നിന്നവോലേം ഏശുവിലെ വശനമെ നമ്പിയെ നിൻ ഇണങ്കരുവോലേം ഒരു ഏവൽക്കാറൻ താൻ ഏൻ; തെയ്വമെ മട്ടും വണങ്കിൻ; പലകപ്പാട്ടിലെ മുയ്ക്കമാനെ കാരിയം ഏശുവിലെ വശനം താൻ.”