36 പുത്തി കെട്ടെ മനിശാ, നീ വിതയ്ക്കിനത് ചാനതില്ലയൊണ്ണാ ഉശിരു വാരാത്ത്.
പുത്തീം പോതമും നാത്തെ മണ്ടരേ, പുറമേ ഉരുവായ്ക്കാളേതാൻ അകമാം ഉരുവായ്ക്കത്.
ഒണ്ണാ തെയ്വം അവൻകാക്ക്, ‘മടയാ, ഉണ്ണേക്ക് റാവ് നിൻ ഉശിരു മണ്ടും. പിന്നെ നീ ചമ്പാരിച്ച് വച്ചിരുക്കിനത് ആരുക്കു ഉതകും’ ഒൺ കേട്ടെ.
അവൻ അവറകാക്ക്, “നിങ്കെ എത്തിന പുത്തി കെട്ടവേരാ, പലകപ്പാട്ടുക്കാറാ ചൊല്ലിയിരുക്കിനതുകാടെ ബൂറാ നമ്പുകേക്ക് എന്തൻ പാട്?
ചത്തിയമാ ഏൻ നിങ്കകാൽ ചൊന്നെ, കോതമ്മെ മണി മണ്ണിൽ ബൂശാതേം അത് ചാകാതേം ഇരുന്താ അത് അതേവടി ഇരുക്കും; ചത്തതൊണ്ണാ അത് കനേം വെള്ളാമെ തരും.
തങ്കെ ചരിയാനെ അറിവാളികെ ഒൺ അവറളേ ചൊന്നെ; ഒണ്ണാ അവറെ പുത്തി നാത്തവേരാതാൻ.
നീ വിതയ്ക്കിനത് നെല്ലിലയോ വോറേ ഏനത്തുകാട്ടിലയോ വിത്തെ മട്ടുംതാൻ; അത്തിലെ ഉടമ്പയില്ലെ; പിന്നെ അത് ഒരു പാളിയായ് വളറിനെ.
അതുനാലെ രോശം നാത്തവേരാവോലെ പിശയാതെ, രോശത്തോടെ നന്തി നടേനിൻ.
പുത്തി കെട്ടെ മനിശനേ, ഇങ്കെ നോക്ക്, നല്ലെ നല്ലെ കാരിയമെ ചെയ്യാത്തെ നിൻ നമ്പിക്കെ ഉശിരുനാത്തതു താൻ ഒൺ നിനക്ക് തെളിവെ തരിളതീ?