1 ഏൻ മനിശൻ പാശേലോ തൂതരുകാട് പാശേലോ കുരവുട്ടാലും എനക്ക് ആത്തിരം ഇല്ലാട്ടി മത്താളംവോലേം ചാരൽവോലേം ഒച്ചേ കോക്കെ വയ്ക്കിനത് മട്ടുംതാൻ.
അത്തുക്ക് രാശാവ് അവറകാൽ, “ഇം എളിമയാനവേരാളിൽ ഒരാക്ക് നിങ്കെ ചെയ്യാത്തെ കാലത്തോളം എനക്കുതാൻ ചെയ്യാപ്പോയത് ഒൺ ഏൻ ചത്തിയമാ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലും.
നമ്പിക്കയോടെ ഇരുക്കിനവൻ വലിയെ വലിയെ അടകാളമെ ചെയ്യും; എൻ പേരിൽ മുനിയെ മുടുക്കും പുതുവൻ പാശേൽ കുരവുടും.
അതുനാലെ അകത്തെ തീനെ നമ്പിക്കയാനവനുക്ക് മില്ലോട് വച്ച് തിന്നുകയോ അവനെ തീത്തുകയോ ചെയ്യാ നിനക്ക് അവൻകാൽ മെച്ചക്കമാനെ ആത്തിരം നാത്തെ. ഇകനെ ചെയ്യിനതുനാലെ കിരിശ്ത്തു അവനുക്കുചൂട്ടി ചെയ്യതെ മത്തമാക്കിനെ.
ഇനിയൊരാക്ക് അരിശുകത്തിലെ നൽവരമും വോറൊരാക്ക് പലകേൽ പാടുകേക്കൊള്ളെ വരമും ഇനിയൊരാക്ക് ആത്തുമാവുകാടെ തെളിവാ പുറിച്ച് തിക്കിലൊണ്ടാളത്തുക്കൊള്ളെ വരമും വോറൊരാക്ക് കനേകം പാശകാട് വരമും ഇനിയൊരാക്ക് പാശകാടെ വിളക്കമാക്കേക്കൊള്ളെ വരമും കൊടുത്തിരുക്കിനെ.
ചെവിയുമേ, “ഏൻ കൺ അല്ലാത്തനാലെ ഉടമ്പുക്കൊള്ളതല്ലെ” ഒൺ ചൊല്ലിയാ അതുനാലെ അത് ഉടമ്പിലെ അവയവമല്ലാതെ ആകാത്ത്.
ഒരാക്ക് ആത്തുമാവാലെ പുത്തീലെ വശനമെ കൊടുത്തിരുക്കിനെ; വോറൊരാക്ക് അം ആത്തുമാവിലെ അറിവിലെ വശനമാം കൊടുത്തിരുക്കിനെ.
പലകപ്പാട്ട് വരമോ നാതയായോകും, വൊവ്വോറേ പാശാ വരം നുണ്ണോകും, അറിവ് നീങ്കി മണ്ടും ഒണ്ണാ ആത്തിരമോ എണ്ണേക്കും നിലെനിക്കും.
അന്നിയെ പാശേൽ കുരവുടിനവൻ മനിശരുകാട്ടുകാക്ക് നാത്തെ തെയ്വത്തുകാക്ക് താൻ കുരവുടിനത്; അവ്വാൾ ചൊന്നത് ആരുക്കും തിരിത്തിരമാകാത്ത്; അവ്വാൾ ആത്തുമാവാലെ മറഞ്ചിരുക്കിനെ കാരിയങ്കാടതാൻ കുരവുടിനത്.
അന്നിയെ പാശേൽ കുരവുടിനാ ഉടയാളമേ വളത്തിനെ; ഒണ്ണാ പലകേൽ പാടിനാളോ ശവയെ വളത്തിനെ.
നിങ്കെ എല്ലാരും അന്നിയെ പാശകാട്ടിൽ കുരവുടോണും ഒൺ ഏൻ ആശിക്കിനെ. അതക്കാട്ടി നിങ്കെ എല്ലാരും പലകേൽ പാടോണും ഒൺ താൻ എൻ ആശെ. ശവയെ വളത്തുകേക്കുചൂട്ടി പൊരുളെ തിരിത്തിരമായ്ക്കി കൊടാതവോയേ അന്നിയെ പാശേൽ കുരവുടിനാളക്കാട്ടി പലകേൽ പാടിനാ താൻ മികന്താ.
ഇനി മേലോട്ടുക്ക് മുകന്ത് വച്ചെ തീനെചൊല്ലി നിങ്കെ കേട്ടെ കേൾവീക്കൊള്ളെ വതിലെ ചൊല്ലട്ടെ. “നങ്കെ എല്ലാരുക്കും അറിവൊള്ളെ” ഒൺ നങ്കാക്കേ തിക്കിനൊള്ളതാനെ? അം അറിവ് ഒരാളെ പൊങ്കാരകാറനാക്കിനെ; ഒണ്ണാ ആത്തിരം നങ്കളെ എല്ലാ കാരിയത്തിലും വളത്തിനെ.
ഒണ്ണാ തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ നുൺ പുറപ്പടിനത് അങ്കോട്ടുക്കുമിങ്കോട്ടുക്കുമൊള്ളെ ആത്തിരം, പിരിയം, അമതി, പൊറുപ്പ്, ഇരക്കം, കയ് അശഞ്ച് കൊടുക്കിനത്, നമ്പ്,
എന്തൊണ്ണാ കിരിശ്ത്തു ഏശുവിലെ കൂട്ടായ്മേൽ ഇരുക്കിനവോളെ പരിച്ചേതനെ ഏൽക്കിനത്തിലോ ഏലാതെ ഇരുക്കിനത്തിലോ കാരിയമില്ലെ; കിരിശ്ത്തു ഏശുവിലൊള്ളെ നങ്കെ നമ്പിക്കെ വെളിവാനത് നങ്കെ തെയ്വത്തുകാലും മനിശൻകാലും കാട്ടിനെ ആത്തിരംനാലെ താൻ.
നമ്പിക്കയാനവേരാക്ക് ചുത്തമാനെ ഇതയം, നല്ലെ മനശിരക്കം, നിച്ചമാനെ നമ്പിക്കെ ഇതുകാട്ടിൽ നുൺ ഒണ്ടാനെ ആത്തിരം ഒണ്ടാളത്തുക്കുതാൻ ഏനീ കൽപ്പനേ ഇടിനത്.
എല്ലാത്തുക്കും മീതെ അക്കുമിക്കും ചരിയാനത്തിൽ അക്കറയോടെ ഇരുക്കോണും. എന്തൊണ്ണാ പാപം എത്തിനാരം ഇരുന്താലും പിരിയം അതുകാടയെല്ലാം മറച്ചോകും.
ഇം നരിയെ പടിയ്ക്കെ വയ്ക്കിനവേരാ രച്ചപ്പടോണും ഒൺ ആശെ ഇരുക്കിനതും ഒണ്ണാ മനശുറപ്പ് നാത്തതുമാനെ ആളുകെ കോളാരാ ചൊല്ലി കുടുക്കി ഉടമ്പിലെ പിരിയത്തുക്കു അവറളെ അകപ്പടുത്തിനെ.
വൻ തണ്ണീലെ ഇരപ്പുവോലേം ഒരു ഇടി മുശക്കം വോലേം മേലോകത്തിൽ നുൺ ഒരു ഒച്ചെ കേട്ടെ; ഏൻ കേട്ടെ അം ചത്തം വീണക്കാറാ വീണേ മീട്ടുമവോലതാൻ.