2 “ह्य मान्छेल्को भिड देखिके मुइलाइ दया लाग्ले, किनारइभने हेलत तिन दिनसम्म मुइसिन आछत, र हेल्कोसिन खाइनार कुरो पुनि सकिसक्लाछि।
ह्य सुनिके येसुकर मन दयान भरल्ते र आफ्ने हात ह्व उप्रान धर्तिन बाज्ले,“मुइ चाइछु, तुइ बिसेक हकिहाल।”
तर येसुन होलाइ अनुमति बइदिल्ते, र होलाइ बलल्ते,“तुइ आफ्ने घरनाइ फर्किके जा र पर्भुन तोर जिबननाइ गर्ल बड्खो काम र दयाकर बारेनाइ आफ्ने आफन्तल्काइ र घर परिवारकाइ सुनाखन।”
होइहुदान होलत लाउनाइ चडिके सुटुक्क एकान्त ठउँनाइ जाइला।
जब येसु लाउबान झर्ले उछिका येसुन मान्छेल्को बड्खो भिड देख्ले, र येसुकर मन दयान भरल्ते। किनारइभने होलत गोठ्ला बिनाकर भेडि जिन्खाए रइला। तब येसुन होल्काइ धेरइ कुरो सिकाइ थाल्ले।
हेलत मद्दे कोइ-कोइ ता बद्दुरबान आइलाछत। हेल्काइ मुइनिन भोक्ले घर पाठाइनाइ भने ता जाइतिन-जाइतिन बाटनाइ मुर्छा पर्छत हुदो।”
ह्यलाइ भुत आत्मान मारइकर लागि घरि-घरि आगिनाइ र पानिनाइ फ्याङ्छि, यदि तुइनिन सक्छस भने दया गरिके हाइलाइ सायता गर्देउ।”
अनि ह्व उठिके आफ्ने ब्वाककर घरनाइ फर्किले। ब्वाकिन होलाइ बद्दुरबान ने आइतिन गर्ल देख्ले र ब्वाककर मन दयान भरल्ते अनि कुत्तिन जाइके खुसि हक्तिन बेटाकलाइ आँगालो मारिकइ मइँ खाल्ते।
बिद्दुइकर दुख देखिके पर्भुकर मन दयान भरिके आल्ते र बिद्दुइलाइ बलल्ते, “तुइ जुनकाँन।”