1 केइ दिनपछि येसु कफर्नहुम सहरनाइ फर्किले। अनि मान्छेल्किन येसु घरनाइ रोइसे बल्ल सुनिके
अनि ह्व निस्किके जाइले, र आफि बिसेक हक्ल कुरो सेब्बेपटि सुनाइ लाग्ले। होइहुदान येसु फेरि खुल्लमखुल्ला सहरनाइ पोसइ बइसक्ले र एकान्त ठउँनाइ बसइ लाग्ले। तर मान्छेलत चारेपट्यान येसु हक्लनाइ आइला।
यति धेराइ मान्छेलत जम्मा हक्ला कि होलत उछिका बइआट्ला, दइलो बाइर पुनि ठउँ बइरल्ति। येसुन होल्काइ परमेसोरकर बचन पर्चार गरिधर्ल रइल।
ह्व पछि येसु घरदिस जाइले। फेरि भिड जम्मा हक्ला, इछिसम्म कि येसु र होक्र चेलाल्किन खाइनार फुर्सदसम्म बइपाइला।
येसुन मान्छेल्को भिडलाइ छाडिके घरभित्र पस्लपछि चेलाल्किन येसुलाइ ह्य उखानकर अर्थ केति हो बाजिके सोद्ला।
येसु ह्व ठउँ छाडिके टुरोस र सिदोनकर सहरनाइ जाइके एउटो घरभित्र पस्ले। ह्य कुरो कुन्नुल्किन था जुनपाइदिखन बाजिके येसुन चाइतेल। तर मान्छेल्किन था पाइहाल्ला।
अनि येसु घरभित्र पस्लपछि चेलाल्किन येसुलाइ सुटुक्क सोद्ला, “हाइनिन चाइ ह्व भुतलाइ किनारे निकालइ बइसक्ले?”
येसुन होल्काइ बल्-ल्याक, “अब पक्कइ पुनि तोराल्किन मुइलाइ ह्य उखान बाज्नार आछो, ‘ए डाक्टर, पइला तुइ आफिलाइ बिसेक पार। कफर्नहुमनाइ तुइनिन जे-जत्ता गर्ल बाजिके हाइनिन सुन्लाइ रइले, ह्व सेब्बे हेइ आफ्ने सहरनाइ पुनि गर।’”
केइ मान्छेल्किन एउटो पछ्यघाति बिरामिलाइ ओछ्यानेसुदा बोकिके आन्ला। होल्किन होलाइ घरभित्र येसुकर अगाडि पुराइ आँट गर्ला।
जब इन्खा आवाज सुन्ला तब चारेपट्यान मान्छेल्को भिड जम्मा हक्ला। ह्व यहुदिल्किन आ-आफ्ने भासानाइ बाजिधर्ल सुन्ला।