1 येसुन ह्व ठउँ छाडिके यहुदिया छेत्र र यर्दन लदिकर पारपटि पुग्ले र मान्छेल्को भिड येसु हक्लनाइ जम्मा हक्ला। अनि येसुन सदइ जिन्खाए होल्काइ सिछ्या देइ लाग्ले।
येसु आफ्ने चेलाल्कोसिन कफर्नहुम सहरनाइ जाइले, र बिस्राम-दिननाइ सभाघरका जाइके सिछ्या देइ लाग्ले।
फरिसिलत येसु हक्लनाइ आइके येसुलाइ फसाइनार बिचारिन सोद्ला, “केति साहेकिन आफ्ने बोहेकलाइ छोडपत्र देइ ठिक हो?”
मन्दिरनाइ सिकाइधर्ल बेलानाइ येसुन बाज्ले, “परमेसोरकर नियम सिकाइनाराइ धर्म-गुरुल्किन किनिखे खिरिस्टलाइ दाउदकर बेटाक हो बाज्छत?
मुइ दिन्ने तोराल्कोसिन बसिके मन्दिरनाइ सिछ्या दितेनाइ खइ, तोराल्किन मुइलाइ बइपक्रिलो। तर धर्मसास्तरनाइ मोर बारेनाइ लेख्ल कुरो पुरा हकइ ने पर्छि।”
येसु फेरि गालिल तालकर छेउनाइ जाइले। धेराइ मान्छेलत येसु हक्लनाइ आइला र येसुन होल्काइ सिछ्या दिल्याक।
अनि येसुन होल्काइ उखानबान धेरइ कुरो सिकाइल्याक र सिछ्या दितिन इत्तिके बल्-ल्याक,
बिस्राम-दिननाइ येसुन सभाघरनाइ सिछ्या देइ लाग्ले। येसुकर सिछ्या सुनिके धेराइ मान्छेलत छक्क पर्तिन इत्तिके बाजइ लाग्ला, “ह्य मानुसिन इन्खा कुरो कछ्यान सिक्ले? हेइनिन पाइल बुद्दि किन्खा हो? किनिखे इन्खा अचम्मकर काम हेइनिन गरइ सक्छइ?
जब येसु लाउबान झर्ले उछिका येसुन मान्छेल्को बड्खो भिड देख्ले, र येसुकर मन दयान भरल्ते। किनारइभने होलत गोठ्ला बिनाकर भेडि जिन्खाए रइला। तब येसुन होल्काइ धेरइ कुरो सिकाइ थाल्ले।
होल्किन बिस्वास बइगर्ल देखिके येसु छक्क पर्ले। अनि येसु गाउँ-गाउँनाइ जाइके मान्छेल्काइ सिकाइतिन हिन्ले।