3 येसुन होल्काइ बल्-ल्याक, “तोरा बाट्कर लागि केइ पुनि जुनलाकाओ। लठ्ठि, झोला, खाइनार कुरो, पइसा र फेर्नार लुगा किछु पुनि जुनबोको।
येसुन आफिन छान्लाइ बार चेलाल्काइ बालाइके भुत आत्मा निकाल्नार सक्ति र अधिकार दिके होल्काइ दुइ-दुइटाइ गरिके पाठाइल्याक।
येसुन आफ्ने चेलाल्काइ बल्-ल्याक, “होइ हुदान बाचइकर लागि केति खाइनार र सरिरकर लागि केति लाइनार बाजिके चिन्ता जुनगरो।
आज हक्नार र कालु आगिनाइ फ्याङ्नार घाँसलाइ परमेसोरिन इनिखे सिँगार्छइ भने झन परमेसोरिन तोराल्काइ लाइनार लुगा बइदेक र? खइ तोराल्को बिस्वास?
येसुन होल्काइ बल्-ल्याक, “जब मुइ तोराल्काइ पइसा, झोला र जुत्ता बिना पाठाइल रइनाइ, केति तोराल्काइ केइ कुरोकर कमि हक्ल्या?” होल्किन बाज्ला, “बइहकल्ते।”
युहन्नान होल्काइ बल्-ल्याक, “जुनसिन दुइ जोर लाइनार लुगा आछि होइनिन बइहक्नारलाइ एक जोर दिदिक। उन्खाए गरिके खाइनारकुरो हक्नारिन बइहक्नारसिन बाडिके खाइदिक।”
ह्व पछि लेबिन येसुकर लागि आफ्ने घरनाइ बड्खो भोज तयार गर्ले। ह्व भोजनाइ धेराइ कर उठाइनाराइ र आने थुप्राइ मान्छेलत पुनि आइलाइ रइला।
तोराल्काइ जुन घरकराइ मान्छेल्किन स्वागत गर्छत, ह्व सहर नछाडुन्जेल तोरा होइ घरनाइ ने बसइ।
सेनाका भर्ति हक्ल सिपाइ कइले पुनि आने कामनाइ बइअल्ज, किनारइभने होक्र मननाइ आफिलाइ कामकर जिम्मा दिनार कप्तानलाइ खुसि पार्नार चाहना हक्छि।