39 ह्य देखिके येसुलाइ बालाइनार फरिसिन मनमने बाज्ले, “यदि ह्य मानुस साँच्चि ने अगमबक्ता हो भने ता होलाइ छुइनारि बेटि किन्खा हो बाजिके हेइनिन जान्नाल, किनारइभने ह्य ता पापि बेटि हो।”
किनारइभने ह्य सेब्बे कुरो हिर्दयबान निस्किछि, जिन्खाए खराब बिचार, बेभिचार गरइ, चोराइना, ज्यान मार्ना, बेस्या काम गर्ना,
होइनिन मनमने सोचइ लाग्ले, ‘ह्य सेब्बे अन्न धर्नार ठउँ ने बइने, अब मुइ केति गरइ?’
फरिसि र धर्म-गुरुलत “ह्य मानुसिन ता पापिल्काइ स्वागत गर्छइ र होल्कोसिन बसिके खाइछइ” बाजिके गनगन गरइ लाग्ला।
अनि कारोबार गर्नारिन आफ्ने मनमने सोच्ले, ‘अब मुइ केति गरुँ? मोर मालिकिन मुइलाइ कारोबार गर्नार कामबान निकालइ आट्लाछ। खनजोत गरिके खाउँ भने खन्नार तागत बइने, मागिकइ खाउँ भने मुइलाइ लाजउनो लाग्छइ।
केइ दिन सम्म ता होइनिन बिद्दुइकर कुरइ बइमान्ले, तर पछि होइनिन आफ्ने मननाइ सोच्ले, ‘मुइ परमेसोरकर डर बइमानु र मान्छेल्को वास्ता पुनि बइगरु।
तोराल्किन साँच्चि आ-आफ्ने पापलाइ छाडिके फर्किलाइ हो भने होइ अन्सार हिन्नार गरो। अनि ‘हाइ अब्राहामकर सन्तान हो र परमेसोरकर दन्डबान उम्किछे’ बाजिके तोरा जुन्सम्जो। मुइ तोराल्काइ बल्छु, परमेसोरिन अब्राहामकर लागि सन्तानलत ह्य पाथरबान पुनि बानाइ सक्छइ।
इन्खा सक्ति देखिके सेब्बाइ मान्छेलत छक्क पर्तिन डाराइला अनि परमेसोरकर पर्सन्सा गर्तिन बाज्ला, “एउटो बड्खो अगमबक्ता हाम्रो माजनाइ देखा पर्लाछ” र “परमेसोर आफ्ने जनकाइ बाचाइ आइलाछ।”
ह्व सहरनाइ एउटि पापि बेटि रइलि। येसु फरिसिकर घरनाइ भात खाइ आइलाछ बल्ल सुन्ले, र होइनिन एउटो सिङ्गमरमरकर सिसिनाइ अत्तर लिके ह्व घरनाइ आइपुग्लि।
ह्व पछाडिबान आइके येसुकर गोडछेउनाइ ठडाइके कान्तिन येसुकर गोड आँसुन भिजाइदिल्ते र आफ्ने कापालकर बारिन पुछ्तिन गोडनाइ मइँ खाइके अत्तर लाइ लाग्लि।
ह्य था पाइके येसुन फरिसिलाइ बलल्ते, “ए सिमोन, मुइ तुइलाइ केइ कुरो बलइआछ।” होइनिन बाज्ले, “गुरु, बाज।”