22 सेब्बाइ मान्छेल्किन येसुकर पर्सन्सा गर्ला। होल्किन येसुकर कुरो सुनइ एकदम मन पराइला, अनि होलत छक्क पर्ला। होल्किन बाज्ला, “केति ह्य योसेफकर बेटाक बया र?”
येसुकर ग्यान, बुद्दि र उत्तर सुनिके सेब्बाइ छक्क पर्तेला।
इत्तिके बेटाकलाइ उछि देखिके येसुकर आमेक-ब्वाक अचम्म हक्ला। आमेकिन सोदल्ते, “ए बेटाक, तुइनिन हाइलाइ किनारइ इन्खा गर्ल? हेर, तोर ब्वार र मुइ तुइलाइ हेर्तिन हइरान हक्ले।”
किनारइभने मुइ तोराल्काइ इन्खा सब्द र बुद्दि दिनारआछु कि तोराल्किन बाज्ल तोराल्को बिरोदिल्किन जबाफ देइ बइसकत र बिरोद गरइ पुनि बइसकत।
अनि येसुन होल्काइ बल्-ल्याक, “आज धर्मसास्तरकर ह्य बचन तोराल्किन सुन्तिन-सुन्तिन पुरा हक्लाछि।”
जब इस्तिफनसिन पबित्र आत्माकर सक्ति र बुद्दिन बाज्तेल तब होल्किन इस्तिफनसकर बिरोद गरइ बइसक्तेला।
र कुन्नुल्किन निन्दा गरइ बइसक्नार ठिक कुरो हक्दिक, ता कि हाम्रो सतुरलत केइ बाजइ नसकिकइ आफि लाजनाइ पर्नारआछत।