4 केइ दिन सम्म ता होइनिन बिद्दुइकर कुरइ बइमान्ले, तर पछि होइनिन आफ्ने मननाइ सोच्ले, ‘मुइ परमेसोरकर डर बइमानु र मान्छेल्को वास्ता पुनि बइगरु।
होइनिन मनमने सोचइ लाग्ले, ‘ह्य सेब्बे अन्न धर्नार ठउँ ने बइने, अब मुइ केति गरइ?’
अनि कारोबार गर्नारिन आफ्ने मनमने सोच्ले, ‘अब मुइ केति गरुँ? मोर मालिकिन मुइलाइ कारोबार गर्नार कामबान निकालइ आट्लाछ। खनजोत गरिके खाउँ भने खन्नार तागत बइने, मागिकइ खाउँ भने मुइलाइ लाजउनो लाग्छइ।
“कुनइ एउटो सहरनाइ परमेसोरकर डर बइमान्नार र मान्छेल्काइ पुनि वास्ता बइगर्नार एउटो न्यायधिस रइल।
अनि होइ सहरनाइ एउटि बिद्दुइ पुनि रइलि। ह्व न्यायधिसकर उछि घरि-घरि जाइके बाज्तेलि, ‘मुइलाइ मोर बिरोदिकर अगि मोर न्याय गर्देउ।’
ह्य हकिसक्ल पछि अङ्गुर बारिकर मालिकिन बाज्ले, ‘अब मुइ केति गरुँ? अब मुइ आफ्ने प्यारो बेटाकलाइ पाठाइछु। ह्यलाइ ता होल्किन पक्कइ आदर गर्छत हक्ति।’