2 “कुनइ एउटो सहरनाइ परमेसोरकर डर बइमान्नार र मान्छेल्काइ पुनि वास्ता बइगर्नार एउटो न्यायधिस रइल।
अनि होइ सहरनाइ एउटि बिद्दुइ पुनि रइलि। ह्व न्यायधिसकर उछि घरि-घरि जाइके बाज्तेलि, ‘मुइलाइ मोर बिरोदिकर अगि मोर न्याय गर्देउ।’
केइ दिन सम्म ता होइनिन बिद्दुइकर कुरइ बइमान्ले, तर पछि होइनिन आफ्ने मननाइ सोच्ले, ‘मुइ परमेसोरकर डर बइमानु र मान्छेल्को वास्ता पुनि बइगरु।
ह्य हकिसक्ल पछि अङ्गुर बारिकर मालिकिन बाज्ले, ‘अब मुइ केति गरुँ? अब मुइ आफ्ने प्यारो बेटाकलाइ पाठाइछु। ह्यलाइ ता होल्किन पक्कइ आदर गर्छत हक्ति।’