29 ह्य कुरो सुनिके मरियम एकदम अचम्म मान्लि र ह्य किन्खा खालकर अभिबादन हो बाजिके मननाइ सोचइ लाग्लि।
स्वर्गदुतलाइ देखिके जकरिया डरिन आत्तिले।
स्वर्गदुत छुनेनिकर उछि आइके बाज्ले, “सेवाढोग, तुइलाइ परमेसोरिन दया देखाइलाछ। किनारइभने परमपर्भु तुइसिन आछ।”
इन्खा कुरो सुनिके सेब्बाइ मान्छेलत अचम्म मान्तिन, “ह्य नानि पछि किन्खा हक्छइ हक्ति?” बाजिके आ-आफ्ने मननाइ बिचार गर्ला किनारइभने परमपर्भुकर सक्ति ह्व नानिनाइ रल्ति।
तर मरियमिन चाइ ह्य सेब्बे कुरो आफ्ने मननाइ धर्लि र सोच्तिन बस्लि।
ह्व पछि येसु आमेक-ब्वाकसिन नासरतनाइ फर्किले र होल्को आग्या मानिके बस्ले। येसुकरि आमेक मरियमिन चाइ ह्य सेब्बे कुरो आफ्ने मननाइ धर्लि।
जब पत्रुस आफिन देख्ल दर्सनकर अर्थ केति हुदो बाजिके अलमलनाइ पर्ल रइल, होइ बेला कर्नेलियसिन पाठाइलाइ मान्छेलत सिमोनकर घर पुगिके ढोका अगाडि ठडाइला।
कर्नेलियसिन डाराइतिन होलाइ हेरिधरल्ते र बाज्ले, “केति!” अनि स्वर्गदुतिन होलाइ बलल्ते, “तोर पार्थना र तुइनिन गरिबकाइ गर्ल सायता परमेसोरिन याद गर्लाछ।