60 ह्व पछि होइनिन घोडा टेकिके बड्खो सोरिन बाज्ले, “हे पर्भु, ह्य पापकर दोस हेल्काइ जुन्लाग्दिक।” ह्य बाजिके होइनिन आफ्ने परान त्याग्ले।
येसु अलि ओभर जाइके घोडा टेकिके पार्थना गरइ लाग्ले,
अनि येसुन बाज्ले, “हे ब्वा, हेल्काइ माफ गर्खन किनारइभने हेल्किन केति गर्तिन आछत हेल्काइ था बइने।” अनि सिपाइकिन चिठ्ठा हालिके येसुकर लुगा आफि-आफिनाइ बाड्ला।
तोराल्काइ सराप्नारकाइ आसिर्बाद दिखन, तोराल्काइ बइमजार गर्नारको लागि पार्थना गरो।
ह्य कुरो दाउदिन आफ्ने बारेनाइ बाज्ल बया, किनारइभने होइनिन परमेसोरकर इछ्यानाइ काम गरिके मर्लपछि पुर्खाल्कोसिन गड्काइला, र होक्र जिउँ सेराइकइ जाल्ते।
पावलिन यत्ता बाजिसक्ल पछि सेब्बाल्कोसिन घोडा टेकिके पार्थना गर्ले।
उछिका बस्नार हाम्रो समय सक्किल पछि हाइ बिदा हकिके उछ्यान हिन्ले। सेब्बाइ बिस्वासि दाजि-भाइ र होल्को बोहेक छ्वाएक समेत हाइलाइ सहर बाइरसम्म पुराइ आइला र हाइ सेब्बाइ समुन्द्रकर छेउनाइ घोडा टेकिके पार्थना गर्ले।
पत्रुसिन होल्काइ कोठाबान बाइर पाठाइल्याक र घोडा टेकिके पार्थना गर्ले। अनि पत्रुसिन लासदिस फर्किके बाज्ले, “ए तबिता, उठ!” होइनिन आँखि खोल्तिन पत्रुसलाइ देख्लि र उठिके बस्लि।
पर्भु हाम्रो लागि मर्ले, ताकि ह्व आइतिन हाइ मर्तिन पुनि बाच्तिन पुनि ह्वसिन जिउँते हकइ सकउ।
मोर पइलो मुद्दा चल्तिन कुन्नुल्किन मोर पछ्यनाइ बइबाज्ला, तर सेब्बाल्किन मुइलाइ छाड्ला। ह्य कुरोकर दोस होल्काइ जुनलाग्दिक।