12 होलत अचम्मित हक्ला, र अलमल परिके एउटोन अर्कोलाइ सोदइ लाग्ला, “ह्य केति हो?”
किनारइभने युहन्ना धर्माति र पबित्र मानुस हो बाजिके हेरोदलाइ था रल्ति, अनि हेरोद डाराइतेल होइहुदान युहन्नालाइ सुरछित धर्ल रइल। युहन्नाकर सिछ्या सुन्तिन हेरोदकर मननाइ छट्पटि हक्तेल्ति, ता पुनि खुसि हकिके सुन्तेल।
होइनिन एउटो नोकरलाइ बालाइके ‘ह्य केति हकिधर्लाछ?’ बाजिके सोदल्ते।
मान्छेल्को भिड जाइधर्ल था पाइके “केति हक्तिन आछि?” बाजिके होइनिन मान्छेल्काइ सोद्ल्याक।
जब पत्रुस आफिन देख्ल दर्सनकर अर्थ केति हुदो बाजिके अलमलनाइ पर्ल रइल, होइ बेला कर्नेलियसिन पाठाइलाइ मान्छेलत सिमोनकर घर पुगिके ढोका अगाडि ठडाइला।
किनारइभने तुइनिन बाज्ल कुरो हाम्रो लागि एकदम अनउठो आछि र तुइनिन बाजइ हेर्ल खास कुरो केति हो, ह्व हाइ बुजइ चाइछे।”
केरेटकराइ र अरबबान आइलाइ मान्छेलत आछे, हेल्किन परमेसोरिन गर्ल महान कामकर बारेनाइ बाज्ल हाइ आ-आफ्ने भासानाइ सुन्तिन आछे।”
र होलत एकदम छक्क पर्तिन बाजइ लाग्ला, “केति ह्य बाज्नाराइ सेब्बाइ गालिलिलत बया र?