13 मुइनिन पइला होक्र निन्दा, खेदो र अपमान गर्नाइ। तर मुइनिन ह्य अन्जान र अबिस्वासनाइ गर्ल हुदान मुइलाइ दया गर्ले।
“आफ्ने मालिककर इछ्या जानिकइ पुनि तयार बइहक र मालिककर इछ्या अन्सार काम बइगर भने होइनिन धेरइ कुटाइ खाइछइ।
अनि येसुन बाज्ले, “हे ब्वा, हेल्काइ माफ गर्खन किनारइभने हेल्किन केति गर्तिन आछत हेल्काइ था बइने।” अनि सिपाइकिन चिठ्ठा हालिके येसुकर लुगा आफि-आफिनाइ बाड्ला।
मुइनिन पर्भुकर बाटनाइ लाग्लाइ मान्छेल्काइ मर्नासम्म गरिके सताइल रइनाइ। मुइनिन अडे र बेटिकाइ आठाइके झ्यालखन्डनाइ थुन्दितेन्याङ।
“दाजि-भाइ हो, मुइलाइ था आछ, तोराल्किन नजानिकइ उन्खा गर्लो र तोराल्को अगुवाल्किन पुनि उन्खाए गर्ला।
तर साउलिन चाइ मन्डलिलाइ नास गर्नार कोसिस गर्तिन रइल। होइनिन घर-घरनाइ पसिके पर्भुनाइ बिस्वास गर्नाराइ अडे र बेटिकाइ घिस्याइतिन लाकाइके झ्यालखन्डनाइ थुन्दितेल्याक।
साउल पर्भुकर चेलाल्को बिरुद्दनाइ अजइ पुनि मार्नार धम्कि दितिन हिनिधर्ल रइल। साउल पर्धान पुजारिकर उछि जाइके,
तर हननियान बाज्ले, “हे पर्भु, ह्व मानुसिन यरुसलेमनाइ हक्लाइ तोर जनकाइ एकदम सताइल कुरो मुइनिन धेराल्कोबान सुन्लाछु।
साउलिन बाज्ले, “पर्भु, तुइ कुन हो?” अनि होइनिन बाज्ले, “मुइ येसु हो, जुनलाइ तुइ सताइ धर्लाछस।
होइहुदान मुइनिन दया पाइनाइ। पापिलत मद्दे सेब्बाइ भन्दा मुख्य हकिके पुनि मुइबान येसु खिरिस्टनिन आफ्ने धइरे देखाइलाछ, ता कि ह्व उप्रान बिस्वास गरिके अनन्त जिबन पाइनारको लागि मुइ एउटो उदारन बनइ सकु।