“Káai káfa mɛni ŋá kàa a ǹɛ́lɛɛi, ka pâi lɛ̂ɛi m̀ɛnii ŋí su a tãi ɣɛɛlu? Káai a ŋ̀ɛ́lɛ-maa-ƃelai, lé-tãi ƃé ka pâi kperâi la kánîa-kɛɛ ma ɣɛlɛ-maa kɛ́ɛ sui? Káai táre fé káŋuŋ sui, káfe pâi wɔ́lɔ mɛni maa kɔ̂rii?
a gɛ́ɛ í díŋɛi lá ƃo í díkula kpinîi í pa a dia kwaa-ponoɔ su í díkula Sêtɔŋ ŋɔwála-walai su í pa a dia Ɣâla pɔ, a gɛ́ɛ dí sɔnyɔ̂ŋ su-mɛni-lɛɛ maa sɔlɔ ƃo. A gɛɛ ŋɔ́nɔ dí kwaa ma sɔlɔ ƃo diai sama, nyíi-ŋai dímaa waâi a naa-laai gáa díyêei ḿɛni mai.’
È kɛ̀ tí, kpɛ́ni fêi, dífe Ɣâla maa mɛni sìɣe ní a tɔ̃yâ. Ɣâla è nɛ̀ɛ dí díkɛ-ɣeniɛi kɛ́ a kili-ŋa-sia nyɔ́mɔɔ da tua-pere nyɔŋ nyíi m̀aa fé nɛ̃ɛ ní kɛ̀ dí gɛ́i.
Núu-kpune tua-perei a gɛ̀ va Ɣâla Ŋɔmɔ̂leŋ ŋɔsama-sãai sɔlɔ ƃo, kpɛ́ni fêi, díkaa nɔ́ ŋ̀ɛi a ƃoo-sãa, va târe dímaa-mɛni su, kpɛ́ni fêi, núu a târe dímaa-mɛni su M̀ɔlêŋ sârai.