Padîşah ji zilamê Xwedê re got: “Hêvî dikim, ji Xwedayê xwe Xudan lava bike. Ji bo min dua bike ku destê min li min vegere.” Zilamê Xwedê ji Xudan lava kir û destê padîşah wekî berê baş bû.
Lê Mûsa ji Xwedê lava kir û got: “Ya Xudan, wê çima hêrsa te li dijî gelê te rabe? Te ew ji welatê Misrê bi hêza xwe ya mezin û bi destê xwe yê hêzdar deranî.
“Ma Hîzqiyayê Padîşahê Cihûdayê û gelê Cihûda ew kuşt?! Qey ew ji Xudan netirsiyan, li hizûrê wan lavayî Xudan nekir? Loma Xudan fikra xwe guhert û xerabiya ku gotibû ezê bînim serê wan, pêk nehat. Lê niha em bixwe belayeke mezin tînin serê xwe.”
Mirovên şêniyên bajarekî wê herin bajarekî din û bêjin: Ji bo em lavayî Xudan bikin, ji bo em li Xudanê Karîndar bigerin, divê em bidin rê. Ez jî diçim.
‘Niha Filîstî wê li Gîlgalê bi ser min de bên. Lê belê hê min alîkariya Xudan nexwestibû.’ Ji ber vê yekê min pêwîst dît ku ez bixwe qurbana şewitandinê pêşkêş bikim.”