7 ‘Ma tu kî yî, ya çiyayê mezin? Tê li ber Zerûbbabîl bibî deştek! Gava ew kevirê dawî yê banê Perestgehê bîne, wê jê re biqîrin û bibêjin: Nûwaze! Nûwaze!’”
Gava avakaran hîmê Mala Xudan danî, li gorî emrê Dawidê Padîşahê Îsraêlê, kahinan bi kincên xwe, di destan de borî û Asafiyên Lêwiyî jî bi zîlên destên xwe sekinîn ku pesnê Xudan bidin.
Loma Reb Xudan wiha dibêje: “Va ye ez li Siyonê kevirekî bingehîn, Kevirekî ceribandî, Kevirekî hêja yê riknê yê ewle datînim. Kesê bawer dike wê telaşê neke.
wê dengê kêf û şahiyê, dengê bûk û zavê were. “‘Ji Xudanê Karîndar re şikir bikin, Çimkî Xudan qenc e. Dilovaniya wî her û her e. Çimkî ezê welêt vegerînim firehiya berê’” dibêje Xudan.
“Ya çiyayê ku xera dike! Ya yê ku tevahiya dinyayê xera dike! Ez li dijî te me!” Ev e gotina Xudan. “Ezê destê xwe li dijî te dirêj bikim Û te ji zinaran gêrî xwarê bikim. Ezê te bikim çiyayekî şewitandî
Îsa li wan vegerand û got: «Bi rastî ez ji we re dibêjim, eger baweriya we hebe û hûn nekevin şikê, hûn ne bi tenê dikarin tiştê ku bi vê dara hêjîrê bûye bikin, lê eger hûn ji vî çiyayî re bêjin: ‹Ji cihê xwe rabe û xwe bavêje deryayê› wê bibe.
Îsa ji wan re got: «Ma we qet di Nivîsarên Pîroz de ev nexwendiye: ‹Ew kevirê ku hostayan red kir, Bû kevirê serê rikin. Ev ji aliyê Xudan ve çêbû, Û ev li ber çavê me karekî ecêb e!› »