Çaxê ew derxistibûn derve, yekî ji wan ji Lût re got: “Bireve, canê xwe rizgar bike. Li pey xwe nenêre û li tu dereke vê deştê nesekine! Bireve çiyê, an na tê helak bibî!”
“Ya Babîla keça xama! Dakeve xwarê û di nav tozê de rûne! Ya keça Kildaniyan! Textê te tuneye, li erdê rûne! Çimkî wê êdî ji te re ‘Nazik û nazdar’ nebêjin.
Ji Babîlê derkevin! Ji Kildaniyan birevin! Bi qîrîna şahiyê vê ragihînin, Bidin bihîstin, heta binê dinyayê belav bikin. Bêjin: “Xudan Aqûbê xulamê xwe rizgar kir!”
Xwe bidin alî, xwe bidin alî! Ji wê derê derkevin Û dest nedin tiştê qirêj. Ya kesên ku taximên Xudan hildigirin! Ji nav wê derê derkevin Û xwe paqij bikin.
Ya Siyona keç! Wekî jina zarok tîne, êş û janê bikişîne! Çimkî tê niha ji bajêr derkevî û li çolan kon vedî. Tê herî Babîlê û li wê derê bêyî azadkirin. Li wir, wê Xudan te ji destê dijminên te rizgar bike.
Wî ji civakê re got: “Ez lavayî we dikim, ji bo ku hûn bi hemû gunehên wan re tune nebin, xwe ji dora konên van zilamên xerab dûr bixin. Destê xwe nedin tiştekî wan.”