Lê heke hûn li min vegerin, emrên min bikin û pêk bînin, ezê kesên we yên hatine sirgûnkirin, li binê ezmanan jî bin, ji wir berhev bikim û bînim cihê ku ji bo navê min bi cih bibe, min hilbijartiye.’
Li her herêmê û li her bajarê ku gotin û fermana padîşah gihîştê, di nav Cihûyan de şahî û kêfxweşî peyda bû. Çawa ku cejn be, şahî hatin lidarxistin. Di nav gelên welêt de gelek kes bûn Cihû. Çimkî tirsa Cihûyan ketibû dilê wan.
Ya gelê Aqûb! Ya gelê Îsraêl! Van tiştên hanê bi bîr bîne, Çimkî tu xulamê min î. Min şikil da te, Xulamê min tu yî, Îsraêlo! Tê ji aliyê min ve neyî jibîrkirin.
Ezê wê li welêt ji bo xwe daçikînim. Ezê li ber Lo-Ruhama, bikevim. Ezê ji Lo-Ammî re bibêjim ‘Tu gelê min î.’ Ewê jî, ji min re bêje: ‘Tu Xwedayê min î.’”
Wî çaxî saxmayiyên ziriyeta Aqûb Ku di nava pir gelan de dimînin, Wê bibin wekî xunava Xudan şandiye Û barana ku av dide şînahiyê. Wê xwe nespêrin kesekî Û li benda alîkariya mirovan nemînin.
Û Şawûl razî bû ku ew bê kuştin. Di wê rojê de li Orşelîmê cefayeke şidîd li hember civîna bawermendan dest pê kir û ji Şandiyan pê ve hemû bawermend ji hev hatin belavkirin, çûn herêmên Cihûstan û Sameryayê.
Çimkî eger tu ji dareke zeytûnê ya ku di xweheyiya xwe de bejik e, hatiyî birrîn û bervajiyê xweheyiyê bi dara zeytûna qenc ve hatiyî tamandin, ew ên ku çiqilên xweheyî ne, wê hê çiqas zêdetir bi dara xwe ya zeytûnê ve bên tamandin!