Divê ew ji hemû gundan û Orşelîmê re bêjin: “Çawa ku hatiye nivîsandin, derkevin ser çiyê, çiqlên darzeytûn, darzeytûnên bejî, darên mêrsînê, darên xurmeyan û darên din ên pelgur bînin û holikan çêkin.”
Wê di şûna devî û diriyan de çam, Di şûna gezgezkê de dara mêrsînê şîn bibe. Wê ev yek ji bo Xudan bibe nav û deng, Bibe nîşaneke herheyî ku nayê avêtin.”
Çimkî Yê berz û bilind, yê ku her û her heye û navê wî pîroz e, wiha dibêje: “Ez hem li dera bilind û pîroz rûdinim Û hem jî bi kesên şikestî û nefsbiçûk re me. Ez ruhê nefsbiçûkan Û dilşikestiyan nû bikim.
Di dusaliya padîşahiya Daryûs de, di roja bîst û çarê meha Şevatê ku meha yanzdehan e, gotina Xudan ji Zekeriyayê Pêxemberê kurê Berekyayê kurê Îddo re hat.
“Ya şûr! Li dijî şivanê min, Li dijî kesê li ba min hişyar be!” Ev e gotina Xudanê Karîndar. “Li şivên bixe ku pez belav bin. Ezê destê xwe li dijî biçûkan rakim.”
Xudan got: “Guh bidin gotina min: “Heke di nav we de pêxemberek hebe, Ez Xudan, ezê di dîtiniyekê de xwe pê bidim zanîn. Ezê di xewnê de pê re bipeyivim.
Gava Yêşû nêzîkî Erîhayê bû, serê xwe rakir û dît, yekî ku şûrê xwe kişandiye li pêşiya wî disekine. Yêşû çû ba wî û jê re got: “Tu ji me yî yan ji dijmin î?”
«Ji milyaketê civîna bawermendên Efesê re binivîse: ‹Yê ku heft stêran di destê xwe yê rastê de digire û di navenda heft şamdankên zêrîn de rêve diçe, van tiştan dibêje:
Hingê hespekî din ê sor derket û ji siwarê wî re destûr hat dayîn, ku aştiyê ji dinyayê rake û mirovan bi hevdû bide şerjêkirin. Û şûrekî mezin ji wî re hat dayîn.