17 Ruyê xwe veneşêre ji evdê xwe, Ez di tengahiyê de me, zû min bibersivîne!
Ji bo çi tu gunehên min nabexişînî Û sûcê min efû nakî? Çimkî di nêz de ezê bikevim binê axê. Tê pir li min bigerî lê ezê tunebim.”
Di roja teng de tu rûyê xwe li min nezivêre, Goh bide dengê min, Roja ku min bangî te kir, tu zû bide bersîva min.
Heta kîngê ya Xudan, Ma tê her û her jibîr bîkî min? Heta kîngê rûyê xwe veşêrî ji min?
Zû bersîv bide min, ya Xudan, Ruhê min derdikeve. Ruyê xwe ji min nenixême, Da ku ez nemînim, yên ku dadikevin gorê.
Tu min ji dijminên min azad ke, ya Xudan; Ez xwe dispêrim te.
Çimkî wî, derdê yê ketî kêm nedît û dil jê neqeliqî, Berê xwe lê nezivart; Gava ku lê kir hawar, ew bihîst.
Veneşêre rûyê xwe ji min, Bi hêrs berî xulamê xwe nede! Tu ji min re bûyî alîkar, Min nehêle, min bernede, Ey Xwedayê min ê xelaskar!
Razî be ya Xudan, bi azadkirina min! Ya Xudan, bazde alîkariya min.
Bo çi tu dinixêmî rûyê xwe, Bo çi, tu jibîr dikî cefa û bindestiya me?
Di tengahiyê de lêvên min ew anî ziman, Û devê min got.
Ey Xwedê, zû min azad ke! Ey Xudan, bi lez were alîkariya min!
Dilovaniya Xudan bêdawî ye, Rehma wî qet naqede.
Hingê wî ji wan re got: «Dilê min gelek teng dibe, ez dikim bimirim. Li vir bin û bi min re hişyar bimînin.»
Saet li dora sisiyan Îsa bi dengekî bilind qîriya: «Elî, Elî, lama sabaxtanî?» ku tê maneya: «Xwedayê min, Xwedayê min, te çima ez berdam?»