1 Min rizgar ke, ey Xwedê, Av gihîşt stûyê min.
Yan jî taristan te ditirsîne ku tu nabînî. Ava lehiyan te dinixême.
Benên mirinê dora min pêçan, Ji pêlên hilweşînê ez tirsiyam.
Loma bila her evdê te yê dilsoz Gava ku hewcedar e bi dua ji te bixwazin. Da ku negihîje wan rabûna avên mezin.
Kûrahî deng li kûrahiyê dike, bi gurmîna leylanên te, Di ser min re derbas bûn, hemû pêl û avên te.
Ji dilê min gotinên xweş difûrin, Ji bo padîşah ez dibêjim helbestan, Zimanê min wek qelema nivîskarek hosta.
Te em ji xwe avêtin, ey Xwedê te em şikandin, Tu hatî xezebê, me li halê me yê berê bizivirîne!
Ez ketim ritama kûr, Dera seknê tune. Ez ketim avên kûr, Pêl di ser min re derbas dibin.
Ey şivanê Îsraêlê, goh bide, Tu ku, tu Ûsîv wek kerî dajoyî, Tu ku, tu li ser Kerûbiyan rûniştî yî, Ronahiya xwe bide,
Ezê heqiyê bikim benê pîvanê Û rastiyê bikim şaqul. Wê zîpik sitargeha derewan bimale û bibe. Wê lehî dera ku we xwe lê veşartiye dagire.”
Gava tu di avan re derbas bibî, Ezê bi te re bim. Gava tu di çeman re derbas bibî jî, Wê di ser te re neqelibin. Gava tu di nav êgir re derbas bibî, Tê neşewitî û wê pêta êgir te neşewitîne.
Av bi ser min de ket, Min got: “Ez helak bûm!”
Û milyaket ji min re got: «Ew ava te dît ku fahîşe li ser wê rûniştî ye, gel, elalet, milet û ziman in.
