2 Ji çala mirinê, Ji ritama heriyê ez deranîm, Lingê min li ser zinar da rawestan, Gavên min şidand.
Benên mirinê hawirdora min girtin, Û tengahiyên diyarê mirinê ez pêçam, Derd û tengahiyê ez girtim.
Bi peyva xwe tu gavên min bişidîne, Da ku serweriya tu sûcî li ser min nemîne.
Dijmin daye pey min, Jiyana min li bin gohê erdê xist. Min li tariyê daye rûniştin. Wek yên ku ji zû ve mirin.
Min bi gavên şidayî da ser riya te, Neşemitîn lingên min.
Te fireh kir ciyê lingê min, Loma neşemitî piyê min.
Hingê dinya lerizî, hejiya, Bingeha çiyan ji binî ve leqiya. Çimkî Xudan hêrs bûbû.
Çimkî di roja şer de ewê min veşêre li holika xwe, Wê bi nixamtina konê xwe min veşêre, Û min bilind bike li ser zinar.
Xudan, bi mirov dide avêtin gavan, Eger ew razî be ji riya wan.
Gava ku dilê min dixeriqe, Ez bangî te dikim ji vî kujê dinê. Tu min derxe wî zinarê ku ez nagihîjimê,
Ez ketim ritama kûr, Dera seknê tune. Ez ketim avên kûr, Pêl di ser min re derbas dibin.
Tu ku, te gellek tengahiyên xerab nîşanî me da, Tu dîsa me vedijînî, Tu dîsa me ji kûrahiya axê dertînî.
Çimkî mezin e, kerema te ya ji bo min, Ji diyarê miriyan ên kûr, te xelas kir canê min.
Çawa êsîr di çalekê de tên civandin, Wê di zîndanê de bên girtin Û piştî gelek rojan wê bên cezakirin.
Lê herçî hûn in, Ji ber xwîna qurbana peymana ku min bi we re kiriye, Ezê girtiyên we ji bîra bêav azad bikim.
û wan bavêjin firna dadayî. Li wir wê bibe girîn û qirçîna diranan.»
Lê Xwedê ew vejand û êşên mirinê rakirin, çimkî îmkan nebû ku ew ji aliyê mirinê ve girtî bima.