Ew zû ji riya min li wan emir kir averê bûn. Wan ji bo xwe golikekî rijandî çêkir, perizînê û jê re qurban dan. Wan got: ‘Ya gelê Îsraêl, îlahê te yê ku tu ji welatê Misrê deranî ev e.’”
Kesê di riya heq de diçe û ya rast dibêje, Kesê qezenca bi zordariyê red dike, Kesê destê xwe ji bertîlê dûr digire, Kesê guhê xwe ji gotinên xwînrijandinê re digire Û ji bo xerabiyê nebîne, çavê xwe digire,
Lê niha piştî ku we Xwedê naskir, hê zêdetir: Hûn ji aliyê Xwedê ve hatin naskirin, êdî çawa dîsa hûn li wan hêzên ruhî yên bêhêz û reben vedigerin? Ma hûn dîsa dixwazin xulamtiyê ji wan re bikin?
Wê tiştekî ji malên hatine rakirin di destê we de nemîne ku hêrsa Xudan a dijwar dakeve û çawa ku Xudan ji bav û kalên we re sond xwariye, ew li ber we bikeve, li we were rehmê û we zêde bike.
Hay jê hebin ku hûn fikrê xerab nekin û di dilê xwe de nebêjin: ‘Sala heftan, sala bexişandina deynan nêzîk bûye.’ Hûnê beramberî tiştekî li birayê xwe yê hejar nenêrin û çikûsiyê nekin. Yan na wê cîranê we li dijî we bike hewar û hûnê sûcdar bin.
Çimkî, eger piştî ku wan riya rastiyê zanî û ji pey emrê pîroz ê ku li wan hatibû spartin vegeriyabin, hingê nezanîna riya rastiyê wê ji bo wan hê çêtir bûya.
“Ez poşman bûm ku min Şawûl kir padîşah. Çimkî êdî ji pey min vegeriya û gotinên min bi cih neanî.” Hêrsa Samûêl rabû û tevahiya şevê hewar û gaziyê xwe bir Xudan.