Wekî artêşa ji destê te çûyî, hesp li cihê hespan, erebe li cihê erebeyan, ji xwe re artêşeke nû ava bike. Wê gavê em dikarin li dijî wan li deştê şer bikin. Esse emê ji wan hêzdartir bin.” Wî guh da gotina dengê wan û wisa kir.
Min di rojên xwe yên pûç de ev herdu tişt dîtin: Carna kesê rast heye, tevî rastiya xwe zû helak dibe, Carna jî kesê xerab heye, tevî xerabiya xwe dirêj dijî.
Ezê bilindciyên we yên perizînê tune bikim û gorîgehên we yên bixûrê bînim xwarê. Ezê cendekên we bavêjim ser cendekên pûtên we, ezê ji we nefretê bikim.
Bi ser ku fermana Xwedê ya rast a ku dibêje: «Yên tiştên weha dikin, mirin heq kirine», dizanin jî, ew ne tenê van tiştan dikin, lê belê kêfa wan ji yên ku dikin re jî tê.
“Bila tu kesê ku gotinên vê sondê dibihîze, xwe pîroz neke û di dilê xwe de nebêje: ‘Tevî ku ez li gorî fikra xwe tevdigerim jî, ez di aştiyê de me.’ Bi vî awayî wê her kes tune bibe.
De werin, hûn ên ku dibêjin: «Îro an sibê emê herin filan an bêvan bajarî, emê li wir salekê derbas bikin, kirrîn û firotinê bikin û peran qezenc bikin».
Wî ji diya xwe re got: “Hezar û sed perçe zîvê ku ji te hatibû dizîn, te ji ber wan nalet anîbû û min bi xwe jî bihîstibû, niha li ba min in. Min ew zîv dizîbûn.” Diya wî got: “Kurê min, Xudan te pîroz bike!”