Ew vegeriyan xerabiya bav û kalên xwe ku nedixwestin guhdariya gotinên min bikin. Wan da pey îlahan û xulamiya wan kir. Mala Îsraêl û Mala Cihûda peymana min xera kir ku min bi bav û kalên wan re kiriye.
Pêşî, ez wekî berxê belengaz bûm ku dibin serjêkirinê. Min nizanibû ku wan li dijî min fen û fût kir û got: “Em darê bi fêkiyê wê re xera bikin! Em wî ji diyarê zindiyan helak bikin Ku careke din navê wî neyê bibîranîn.”
Ev gelê xerab guh nade gotina min. Ew didin pey serhişkiya dilê xwe û îlahan ku ji wan re xulamiyê dikin û diperizin wan. Bi vî awayî wê bibin wekî wê piştênka ku bi kêrî tu tiştî nayê.
Wî çaxî wan got: “Werin, em li dijî Yêremya pîlan bikin. Çimkî ji kahin Şerîet, ji şehreza şêwir û ji pêxember jî gotin qet kêm nabe. Werin, em bi gotinan lê bixin û guhdariya gotineke wî jî nekin.”
Min pistepista gelek kesan bihîst. Dibêjin: “Li her derê saw heye! Giliyê wî bikin! Emê jî bikin!” Hemû kesên min xwe spartiye wan, Li benda terpilîna min in. Dibêjin: “Belkî bixape û em wî têk bibin, Wê gavê heyfa xwe jê bistînin.”
“Ya Efrayîm, ezê çawa te bidim destan? Ya Îsraêl, ezê te çawa teslîm bikim? Ezê çawa te bikim wekî Admayê? Ezê çawa wekî Sevoyîmê bi te re tevbigerim? Dilê min peritî, Dilovaniya min dikele.
“Gelê min ji nebûna zanînê tune bû. Ji ber ku te zanîn red kir, Ezê te ji kahintiya xwe red bikim. Te Şerîeta Xwedayê xwe ji bîr kir. Ezê jî zarokên te ji bîr bikim.
Ezê ji sisêyan yekê mayî bixim nava êgir. Ezê wan wekî zîv bisefînim, Ezê wekî zêr biceribînim. Wê gazî navê min bikin Û ezê bersiva wan bidim. Ezê bêjim: ‘Ev gelê min e.’ Ewê jî bêjin: ‘Xudan, Xwedayê me ye.’”