Gava rûniştin ku xwarina xwe bixwin, wan serê xwe rakir û dît ku karwanekî Îsmaîliyan ji aliyê Gîladê ve tê. Deveyên wan bi benîşt, melhem û mûr barkirî bûn. Ew diçûn Misrê.
Li ser vê yekê bavê wan Îsraêl ji wan re got: “Madem wisa ye, herin. Ji berên herî qenc ên vî welatî hinek melhem, hinek hingiv, benîşt, mûr, fistiq û behîvan bixin barên xwe û wekî xelat ji wî zilamî re bibin.
Ma te Cihûda bi tevahî red kir? Ma dilê te ji Siyonê nefret dike? Ji bo çi te li me xist û şifaya me tuneye? Em li benda aştiyê man, qencî nehat. Em li hêviya dema şifayê bûn, tirs û saw hat.
Çimkî li dijî maliyên Padîşahê Cihûdayê Xudan wiha dibêje: “Tu ji min re wekî Gîladê yî, Wekî bilindciyên Lubnanê yî. Lê ezê bi rastî te bikim berî û bajarên bêkes.
Çawa ku bîr ava xwe teze dihêle, Ew jî xerabiya xwe wisa teze dihêle. Zordarî û zordestî ji wê derê tê bihîstin, Li ber min hergav birîn û nexweşî hene.
Ez ji bo te çi bêjim? Ya Orşelîma keç, ez dirûvê te bi çi bixim? Siyona keça xama, ez te bişibînim çi ku teselî bikim? Şikestina te wekî deryaya bêserî ye, Ma kî dikare şifayê bide te?