Di dawiyê de, wekî wî bi riya hemû xulamên xwe, pêxemberan gotiye, Xudan Îsraêl ji ber çavê xwe dûr xist. Bi vî awayî Îsraêl ji axa xwe, ber bi Aşûrê ve hate sirgûnkirin. Heta îro jî wisa ye.
“Gava vî gelî, pêxemberekî yan kahinekî ji te pirsa kir û got: ‘Ka peyama Xudan çi ye’ Ji wan re bêje: ‘Kîjan peyam?’ Ezê we ji ser serê xwe bavêjim.” Ev e gotina Xudan.
Wê dît ku ji ber fahîşetiya Îsraêla çivanok, min ew berda û nivîsa jinberdanê dayê. Lê Cihûdaya xwişka wê ya bêbext dîsa netirsiya. Ew jî rabû çû ku zinayê bike.
Xudan jê re got: “Navê kurik deyne Yîzreyêl. Çimkî di demeke nêzîk de ezê tola xwîna ku li Yîzreyêlê hatiye rijandin, ji Mala Yêhû bistînim û dawiya padîşahiya Mala Îsraêl bînim.
Efrayîm şivantiya bayê dike, Tevahiya rojê ketiye pey bayê rojhilat. Derew û zordariyê zêdetir dike. Bi Aşûrê re peyman girê dide, Rûnê zeytê dişîne Misrê.
Samerya wê cezayê sûcê xwe bikişîne, Çimkî li dijî Xwedayê xwe serî hilda. Wê bi şûran bikevin. Wê zarokên wan li erdê bên xistin û perçekirin, Wê zikên jinên bizaro bên qelaştin.”
Ji herdu kurên Ûsiv, ji Efrayîmiyan, mêrên bîst salî û mezintir ên ku dikarin herin şer, li gorî qeydên malbat û binemalên xwe, li gorî navê xwe hatin hejmartin.