7 Çawa ku bîr ava xwe teze dihêle, Ew jî xerabiya xwe wisa teze dihêle. Zordarî û zordestî ji wê derê tê bihîstin, Li ber min hergav birîn û nexweşî hene.
Ji her tiştî bêtir, dilê xwe biparêze, Çimkî kaniyên jiyanê jê diherikin.
Ji binê piyan Heta serî siheta we nemaye. Tenê derb, birînên kevin û nû hene. Hemû birînên we jî Nepaqijkirî, nepêçayî, nerûnkirî ne.
Lê xerab wekî deryayê ne ku diçeliqe û nasekine. Ava wê herî û pîsiyê davêje derve.
Ji konikên wan cil dernakeve, Ya ku çêdikin mirov nanixême. Karên wan xerabî ne, Kirinên wan ên zordarî di destê wan de tên dîtin.
Gava ez dipeyivim, ez dikim hewar, Ez diqîrim û dibêjim: “Zordarî û zordestî!” Çimkî ji bo min gotina Xudan, Tevahiya rojê bû tinaz û riswatî.
Çimkî Xudan wiha dibêje: “Birîna te şifayê nabîne, Derba te bêderman e.
Kesê ku li doza te dinêre tuneye, Dermanê birîna te tuneye. Tuneye şifaya te.
Çima tu ji ber birîna xwe dikî feryad? Derba te bêderman e. Ji ber mezinbûna sûcê te Û zêdebûna gunehên te, Min ev yek anî serê te.
“Ji ber ku vî bajarî, ji roja ku ava bûye, hêrs û xezeba min rakir, ezê wî ji ber çavê xwe rakim.
Gelo li Gîladê melhem tuneye? Gelo li wir hekîm tuneye? Çima birîna gelê min ê delal nehate dermankirin?
Wey li wî bajarê serhildêr, pîs û zordar!