55 Çimkî Xudan Babîlê xera dike Û dengê wê yê mezin tune dike. Pêlên wan wekî ava rabûyî guregur e, Xirecira tevliheviya wan tê.
Gava ku dijmin êrîşî me dikir, Eger Xudan ne bi me re bûya,
Hingê, wê tofanê em bi xwe re bibira, Pêl di ser me re derbas bibûna.
Benên mirinê dora min pêçan, Ji pêlên hilweşînê ez tirsiyam.
Yê ku xumîna deryayan, Xumîna pêlan, Û tevliheviya miletan dide rawestan tu yî.
Ez ketim ritama kûr, Dera seknê tune. Ez ketim avên kûr, Pêl di ser min re derbas dibin.
Peyama li ser Moavê: Di şevekê de Er-Moav wêran û tune bû! Di şevekê de Qîr-Moav wêran û tune bû!
Netewe wekî ava rabûyî bixumin jî, Gava Xwedê erzê wan bişikêne wê dûr birevin. Wekî hûrika kaya çiyan Li ber bayê bikevin, Wekî toza gêrbûyî Li ber babelîskê bipengizin.
“Ya keça Kildaniyan! Bêdeng rûne û bikeve tariyê. Çimkî êdî wê ji te re ‘Şahbanûya padîşahiyan’ nebêjin.
Ezê dengê kêf û şahî, dengê bûk û zavê, dengê destêr û ronahiya qendîla wan tune bikim.
Wê derya li ser Babîlê bilind bibe, Wê pirbûna pêlan wê binixême.
«Li ser roj, heyv û stêran nîşan wê çêbin û li ser erdê ji ber guregura pêlên deryayê milet wê bibizdin û şaş bibin.
Û milyaket ji min re got: «Ew ava te dît ku fahîşe li ser wê rûniştî ye, gel, elalet, milet û ziman in.