30 Mêrxasên Babîlê dev ji şerkirinê berda, Ew li asêgehên xwe dimînin. Hêza wan ziwa bûye, wekî jinan bûne. Xaniyên wê dişewitin, zirzeyên dergehên wê şikestin.
“Va ye, ew wekî pûşê ne, Wê agir wan bişewitîne. Wê nikaribin canê xwe ji destê pêtê rizgar bikin. Wê ev agir, ne ji bo xwegermkirinê teraf be Û ne jî, ji bo li ber rûniştinê be.
Ezê serek û şehrezayên wê, Walî, qeymeqam û mêrxasên wê serxweş bikim. Wê bikevin xewa giran û hişyar nebin.” Ev e gotina Padîşahê ku navê wî Xudanê Karîndar e.
Dergehên bajêr ketin erdê, Wî zirze şikandin û avêtin. Padîşah û serekên wê, li nav miletan in. Şerîet êdî tuneye, Ji Xudan, dîtinî nayên pêxemberên wan.
Ezê zirzeyên dergehê Şamê bişikênim. Ezê kesê li Geliyê Awenê rûdine Û li Bêtedenê gopal di destan de ye helak bikim. Ezê gelê Aramê sirgûnê Qîrê bikim” dibêje Xudan.
Ji tirsa cefayê ku ew dikişîne, wê li dûr bisekinin û bêjin: «Wax, wax, bajarê mezin, Bajarê hêzdar, Babîl! Çimkî dîwanbûna te wisa di saetekê de hat.»