38 Li dijî ava wê hişkesalî tê ku ziwa bikin. Çimkî ew bû welatê pûtan Û bi îlahên xwe har bûn.
Xwedê Nûh û hemû heywanên kedî û kovî yên ku pê re di gemiyê de bûn bi bîr anî, bi ser rûyê erdê ve bayek rakir û av nizim bû.
Yê ku nîşanên derewkaran vala derdixe, Yê ku tinazên xwe bi falbazan dike, Yê ku şehreza bi şûn ve dişîne, Yê ku zanabûna wan dike bêaqilî,
Yê ku ji kûrahiyê re dibêje: ‘Ziwa be! Ezê çemên te ziwa bikim’
Wê diya we gelekî şerm bike. Erê, wê jina ku hûn jê çêbûn, rûreş bibe. Va ye, wê bibe miletê herî biçûk, Bibe çol, berî û dereke ziwa.
“Di nav miletan de bêjin, bidin bihîstin! Alê daçikînin, bidin bihîstin! Veneşêrin û bêjin: ‘Babîl hat standin! Bêlê îlah şermezar bû, Mardûk hat şikestin. Îlahên wê şermezar bûn, pûtên wê şikestin.’
Ezê Bêlê îlah li Babîlê ceza bikim Û ya ku daqurtandiye ji devê wî derînim. Êdî wê milet neherikin ba wî îlahî, Wê sûrên Babîlê bikevin.
Loma va ye, ew roj tên Ku ezê pûtên Babîlê ceza bikim. Wê tevahiya welatê wê şerm bike, Wê hemû kuştiyên wê li nava wê bikevin.
“Loma ew roj esse tên Ku ezê pûtên wê ceza bikim.” Ev e gotina Xudan. “Wê birîndar li seranserê welatê wê binalin.
Babîl kasa zêrîn bû di destê Xudan de Ku tevahiya dinyayê serxweş dike. Miletan ji şeraba wê vexwar, Bi vî awayî har bûn.
Wan şerab vexwar û pesnê îlahên zêrîn, zîvîn, tûncîn, darîn, kevirîn û hesinî dan.
Çaxê Pawlos li Atînayê li benda wan bû û dît ku bajar bi pûtan tije ye, ruhê wî aciz bû.
Yê şeşan piyana xwe rijand ser çemê Firatê yê mezin. Ava wî çikiya, da ku rê ji bo padîşahên Rojhilatê bê amadekirin.
Li ser eniya wê, ew navê bi sir nivîsî bû: BABÎLA MEZIN, DIYA FAHÎŞEYAN Û TIŞTÊN MEKRUH ÊN DINYAYÊ.
Xelkê bajêr ji Yoaş re got: “Kurê xwe derxe derve, divê bê kuştin. Çimkî wî gorîgeha Baal hilweşand û pûtê Aşêrayê jêkir ku li ba wê bû.”