Xudan got: “Ezê mirovên ku min afirandine, tevî heywan, afirîdên bi erdê ve dişêlin û teyrên ezmanan ji ser rûyê erdê rakim. Çimkî ez poşman bûm ku min ew afirandin.”
“‘Ezê wê şevê di welatê Misrê re derbas bibim. Hem ji mirovan û hem jî, ji heywanan, hemû yên pêşî bikujim û tevahiya îlahên Misrê dadbar bikim. Ez Xudan im.
“Min li bakur kesek rakir ser lingan Û ji dera avêtina rojê tê. Wê gazî navê min bike. Çawa ku cerçêker gilê biperçiqîne, Wê were û serekan wekî heriyê Di bin lingên xwe de biperçiqîne.
Xudan ji kesê kifş kiriye, Ji Koreşê bi destê wî yê rastê girtiye ku Miletan li ber xwe bitewîne, Padîşahan bêçek bike Û deriyan li ber xwe veke re –Wê ew dergeh neyên girtin– wiha dibêje:
Çimkî va ye, ezê ji herêma bakur, Komeke miletên mezin rakim û li dijî Babîlê derînim. Wê ji wir werin, Li dijî wê tevdîra şer bikin Û desteser bikin. Tîrên wan, wekî tîrên mêrxasan in, Wê yek jî vala nezivire.
“Tîran tûj bikin! Tîrdankan tije bikin! Xudan ruhê padîşahên Medan hişyar kir, Armanca wî hilweşandina Babîlê ye. Çimkî ev heyfa Xudan e, Heyfa Perestgeha wî ye.
“Loma Reb Xudan wiha dibêje: ‘Va ye, ezê li vê derê, bi ser mirovan, heywanan, darên çolê û berê axê ve hêrs û xezeba xwe birijînim. Wê bişewitîne û netefe.’
Ezê ji bo çiyayan bigirîm û şînê bikim, Ezê li ser mêrgên çolê lavijeke şînê bêjim, Çimkî şewitîn û kes tê re derbas nabe. Dengê keriyan nayê bihîstin, Ji teyrên ezmanan û heta heywanên çolê reviyan û çûn.
“Ezê mirov û heywanan rakim, Ezê teyrên ezmanan û masiyên deryayan, Zilamên xerab û dafikên wan ên gunehan rakim. Ezê ji ser rûyê erdê mirovan helak bikim.” Ev e gotina Xudan.