“Çimkî dema berê te nîrê xwe şikand Û benên xwe qetandin. Te got: ‘Ez xulamiyê nakim.’ Tu li ser her girê bilind Û li bin her dara şîn, Razayî û fahîşetî kir.
Ya hûn, kesên vî nifşî! Guh bidin gotina Xudan! Gelo ez ji bo gelê Îsraêl bûm çolistan? Ez bûm diyarê taristana kûr? Loma çima gelê min dibêje: ‘Em herin, Em êdî nayên ba te.’
Hemû yarên te, tu ji bîr kirî, Li te nagerin. Çimkî ji ber mezinbûna sûcê te Û zêdebûna gunehên te, Min bi derba dijminan Û bi cezayê zaliman li te xist.
“Ew zimanê xwe wekî kevanê ditikînin, Bi derewan, ne bi dirustiyê li welêt hêzdar bûn. Çimkî ew xerabiyê li ser xerabiyê dikin Û min nas nakin.” Ev e gotina Xudan.
Ya çêlekên Başanê yên li Çiyayê Sameryayê, Guh bidin vê gotinê! Ya jinên ku zordariyê li belengazan dikin, hejaran diperçiqînin Û ji mêrên xwe re dibêjin: “Bîne, em vexwin!”
Serekên bajêr bi bertîlan serweriyê dikin, Kahinên wî bi pere hîn dikin, Pêxemberên wî jî bi pere falbazî dikin. Lê wekî ku xwe spartibûn Xudan, Dibêjin: “Ma qey Xudan ne bi me re ye? Wê tiştek neyê serê me!”