Ma pûtekî miletan bikaribe baranê bibarîne heye? Ma ezman dikarin ji ber xwe, taviyê bibarînin? Ya Xwedayê me Xudan! Ma tu ne ew î? Hêviya me tu yî, çimkî te ev hemû tişt kirin.
Wan negot: ‘Xudan li ku ye Ku em ji welatê Misrê deranî? Ka Yê ku li beriyê, Li warê çal û beyaran, Li dera ziwa û taristana kûr, Li diyarê ku tu kes tê re derbas nedibû Û tu mirov lê nedima, rêberiya me kir?’
Ezê Yehoyaxînê kurê Yehoyaqîmê Padîşahê Cihûdayê û hemû sirgûniyên Cihûdayî yên ku çûne Babîlê dîsa vegerînim.’ Ev e gotina Xudan. ‘Çimkî ezê nîrê Padîşahê Babîlê bişikênim.’”
Serekên bajêr bi bertîlan serweriyê dikin, Kahinên wî bi pere hîn dikin, Pêxemberên wî jî bi pere falbazî dikin. Lê wekî ku xwe spartibûn Xudan, Dibêjin: “Ma qey Xudan ne bi me re ye? Wê tiştek neyê serê me!”
“Bila tu kesê ku gotinên vê sondê dibihîze, xwe pîroz neke û di dilê xwe de nebêje: ‘Tevî ku ez li gorî fikra xwe tevdigerim jî, ez di aştiyê de me.’ Bi vî awayî wê her kes tune bibe.
Yê ku baweriyê bi Kurê Xwedê tîne, ev şahidî di dilê wî de ye. Yê ku ji Xwedê bawer nake, wî ew derewker kiriye, çimkî wî bawerî bi şahidiya ku Xwedê ji bo Kurê xwe kiriye, neaniye.
Lê bila çavê we li ser be. Heke ew bi riya Bêtşemeşê re derbasî welatê xwe bibe, naxwe Xwedê ev belaya mezin bi ser me de şandiye. Heke na emê bizanibin ku ev bela ne ji wî ye lê bi xwe çêbûye.”