Çaxê Xudan rabe ku dinyayê bitirsîne, Wê mirov ji ber tirs û xofa Xudan, Ji ber rewnaqiya wî, Bikevin qelîştokên zinaran Û şikeftên zinarên bilindciyan.
Leşkerên bipere yên di nav wan de jî Wê wekî golikên dermalekirî Bizivirin û bi hev re birevin. Wê li cihê xwe nesekinin. Çimkî roja felaketa wan, Roja wan a cezakirinê tê.
Ya şêniyên Hasorê! Birevin, li derên dûr belav bibin, Li şikeftên kûr bisitirin.” Ev e gotina Xudan. “Çimkî Nebûxadnessarê Padîşahê Babîlê, Li dijî we pîlanek çêkir, Armanca wî li dijî we heye.
Wê deveyên wan bên talankirin, Wê dewarên wan ên gelek bibin malê talên. Ezê kesên porê li kêlekên serê xwe diqûsînin, Li her derê belav bikim. Ezê ji her alî ve belayan bînim serê wan.” Ev e gotina Xudan.
“Ya kurên Binyamîn! Birevin dereke sitarê, ji Orşelîmê birevin! Li Teqoayê li boriyê bixin, Li Bêthakkeremê alekê deynin. Çimkî wisa xuya ye ku ji bakur belayek Û şikandina mezin tê.
Heke gelê Edomê bibêje: “Em hatin perçiqandin, lê emê dîsa wêraneyên xwe ava bikin,” wê gavê Xudanê Karîndar wiha dibêje: “Bila ava bikin, lê ezê hilweşînim. Wê ji wan re ‘Welatê xerab û gelê ku xezeba Xudan heta hetayê li ser wan e’ bê gotin.
Hingê padîşahên dinyayê, mezinên wê, serekleşkerên wê, dewlemendên wê û hêzdarên wê û hemû mirovên xulam û azad xwe di şkeft û latên çiyan de veşartin.