“Ya jina kêf û zewqê ku di ewlehiyê de rûdine Û di dilê xwe de dibêje: ‘Ez heme Û ji xeynî min, yeka din tuneye. Ezê jinebî nemînim Û windabûna zarokan nebînim’ Niha bibihîze!
Moav ji xortaniya xwe ve bêxem bû. Wekî şerabê, li ser ritama xwe ma, Ji ceran valayî cerên din nekirin. Ji ber ku neçû sirgûnê, Çêj ma û bêhna wê neguherî.”
Ya Xwedê! Bi gopalê xwe Ji gel û keriyê xwe re şivantiyê bike Ku li daristanê û li welatê berdar tenê dimîne. Wekî dema berê, bila niha jî li Başan û Gîladê biçêrin.
Xudan wiha dibêje: “Tevî ku ew hêzdar û zêde ne jî, Wê wekî hiriyê bên birîn, Wê derbas bibin û nemînin. Ya gelê min! Min tu nizim kiribe jî, Ezê careke din te nizim nekim.
Va ye bajarê ku şahiyê dikir Û difikirî ku di ewlehiyê de ye! Ev e bajarê di dilê xwe de dibêje: “Ez heme û ji bilî min kes tuneye.” Çawa bû wêraneyek Û cihekî razanê yên heywanan! Her kesê di ber re derbas dibe Wê bifîkîne û jê re tewtew bike.