Gava rûniştin ku xwarina xwe bixwin, wan serê xwe rakir û dît ku karwanekî Îsmaîliyan ji aliyê Gîladê ve tê. Deveyên wan bi benîşt, melhem û mûr barkirî bûn. Ew diçûn Misrê.
Heft hezar pezên wî, sê hezar deveyên wî, pênc sed cot gayên wî, pênc sed kerên wî û gelek zêde xulamên wî hebûn. Li rojhilat, mirovê herî mezin ew bû.
Gotina Reb Xudanê Karîndar ev e: “Va ye, ezê ji hemû gelên derdora we, Bi ser we de sawê bînim. Wê her kesê ji we bi aliyekî ve belav bibe Û wê tu kes firaran nede hev.
Di vê navberê de Mîdyanî, Emalêqî û gelên din ên rojhilat wekî refê kuliyan li deştê belav bûbûn. Bi qasî sêlaka ber deryayê, deveyên wan nedihatin hejmartin.
Li ser vê yekê Zevah û Salmunna ji Gîdyon re got: “Tu me bikuje! Çimkî karê mêran tenê mêr dikin.” Gîdyon rabû, Zevah û Salmunna kuşt. Wî heyvikên stûyên deveyên wan jî hildan.
Giraniya guharên zêrîn ên ku Gîdyon standin, hezar û heft sed şekel bû. Bi ser de, wî heyvik, gerdenî û kincên binevşî yên ku padîşahên Mîdyaniyan li xwe dikirin û zincîrên ku ji stûyê deveyan derxistibûn, standin.