Avnêr bang li Yoav kir: “Ma wê şûr her û her mirovan tune bike? Tu fêm nakî ku ev bûyer wê bi jan bidawî bibe? Tê kengê fermanê bidî leşkerên xwe ku dev ji birayên te berdin?”
Ma bivir dikare bi yê ku pê dibire, Pesnê xwe bide? Ma birek dikare li ber yê ku pê dibire, Berziya xwe nîşan bide? Gelo gopal dikare, Kesê ew hildide bihejîne? Yan jî dar dikare Yê ne dar bilind bike?
Bi ser hemû bilindciyên rût û tazî yên beriyê ve Xerabkar hatin. Ji seriyekî welêt heta seriyê din, Şûrê Xudan dixwe. Wê ji hemû beşerê re aştî tunebe.
Heta kengê, wê welat şînê bike Û giyayê hemû zeviyan biçilmise? Ji ber xerabiya şêniyên wî, Çivîk û heywan tune bûn. Çimkî mirovan got: “Ew pêşeroja me nabîne.”
Gotina Xudan ev e: “Ezê çar cure bela bînim serê wan; ji bo kuştinê şûr, ji bo kişkişandinê se, ji bo xwarin û xerakirinê teyrên ezmanan û heywanên çolê.
“Tê ji wan re bêjî: ‘Xwedayê Îsraêl Xudanê Karîndar wiha dibêje: Vexwin, serxweş bibin û vereşin. Ji ber şûrê ku ezê bişînim nav we bikevin û ranebin.’
“Ya şûr! Li dijî şivanê min, Li dijî kesê li ba min hişyar be!” Ev e gotina Xudanê Karîndar. “Li şivên bixe ku pez belav bin. Ezê destê xwe li dijî biçûkan rakim.”
Bi vî awayî her sê yekîneyan, xetîre kiribûn destê xwe yê çepê û borî kiribûn destê xwe yê rastê û li boriyan dixistin, cerên xwe dişikandin û diqîriyan. Wan digot: “Her bijî şûrê Xudan û Gîdyon!”