Pêxemberê kal ê ku ew ji rê vegerandibû dema tiştên qewimî bihîst, wiha got: “Ev ew zilamê Xwedê ye ku li dijî fermana Xudan derketiye. Loma jî Xudan li ser peyva xwe, şêrekî şand ser wî, şêr ew perçe kir û kuşt.”
Zilamê Xwedê nêzîk bû û ji Padîşahê Îsraêlê re got: “Xudan wiha dibêje: ‘Madem Aramiyan got: Xudan Xwedayê çiyayan e û ne Xwedayê deştan e, ezê tevahiya vê qelebalixê bidim destê te û wê gavê hûnê bizanibin ku ez Xudan im.’”
Pêncî zilamên xwe û fermandarê wan şandin ba wî. Fermandar çû ba Êlyasê li serê girekî rûniştibû. Fermandar jê re got: “Ya zilamê Xwedê, padîşah dibêje: ‘Bila were xwarê!’”
Yehoyadayê Kahin rahişt sindoqekê û di deriyê wê de qulek vekir. Wî sindoq li ber gorîgehê, gava mirov dikeve Mala Xudan li milê rastê danî. Dergevan tevahiya pereyên hatine Mala Xudan xistin nava wê sindoqê.
Gêhazî xulamê Êlîşayê zilamê Xwedê got: “Va ye, xweyê min dil neda tiştên ku Naemanê Aramî anî jê bistîne. Bi navê Xudanê Jîndar, ezê bidim pey wî û ezê tiştekî jê bistînim.”
Padîşahê Îsraêlê zilam şandin cihê ku zilamê Xwedê behsa wê kiribû. Bi vî awayî zilamê Xwedê çend caran Padîşahê Îsraêlê hişyar kir. Padîşah jî hevza xwe ji wê derê kir.
Fermandarê ku padîşah xwe dispartê, ji zilamê Xwedê re got: “Heke Xudan di ezmanan de pencereyan jî veke, ma wê ev tişt bibe?” Êlîşa got: “Tê bi çavên xwe bibînî, lê tê jê nexwî.”
Cihûdayî hatin Gîlgalê ba Yêşû. Kalêvê kurê Yefûnneyê Qenîzzî ji Yêşû re got: “Tu dizanî ku Xudan li Qadêş-Barnêayê ji Mûsayê zilamê Xwedê re çi li ser min û te got.
Wî çaxî zilamê Xwedê hat ba Elî û jê re wiha got: “Xudan wiha dibêje: ‘Gava mala bavkalê te li Misrê, ji Mala Firewn re koletiyê dikir, bi awayekî eşkere min xwe nîşanî wan neda?