Tu min wekî morekî deyne ser dilê xwe, Wekî morekî deyne ser zendê xwe. Çimkî hezkirin wekî mirinê hêzdar e, Dilketin wekî diyarê miriyan dijwar e. Pêta wê wekî pêta êgir Dişewitîne û diqedîne.
“Kesek wê bêje: ‘Ez yê Xudan im.’ Kesekî din wê navê Aqûb li xwe bike. Wê kesek jî li ser destê xwe ‘Yê Xudan e’ binivîse Û navê Îsraêl li ser xwe qebûl bike.”
Min li ber çavê Hanamêlê kurapê xwe, li ber çavê şahidên nivîsa kirînê îmze kirine û li ber çavê tevahiya Cihûdayiyên li hewşa parêzvanan rûniştine, nivîsa kirînê da Barûkê kurê Nêriyayê kurê Mahsêya.
Li welatê Binyamîn, li gundên derdora Orşelîmê, li bajarên Cihûdayê, li herêma çiyayî, li Şefêla û Negevê wê zevî bi zîvan bên kirîn û nivîsên kirînê li ber şahidan bên îmzekirin û morkirin. Çimkî ezê wan vegerînim firehiya berê.’” Ev e gotina Xudan.
Ji bo xwarina pûç nexebitin, lê ji bo xwarina ku ji bo jiyana herheyî dimîne bixebitin; wê xwarinê Kurê Mirov wê bide we; çimkî Bav Xwedê mora xwe li wî xistiye.»
Min milyaketekî din jî dît ku ji Rojhilatê derdiket û mora Xwedayê jîndar pê re bû. Bi dengekî bilind gazî wan çar milyaketan kir, yên ku desthilatî ji wan re hatibû dayîn, ku zirarê bidin erd û deryayê; wî ji wan re got:
Bowaz çûbû û li ber dergehê bajêr rûniştibû. Gava ew merivê nêzîktir ê ku Bowaz behsa wî kiribû, di wê derê re derbas dibû, bangî wî kir û got: “Keremke were rûne.” Zilam jî hat û rûnişt.