32 Wê ev peyman, ne wekî wê peymanê be Ku min bi bav û kalên wan re çêkir. Gava min bi destê wan girt û ji welatê Misrê deranî, Tevî ku ez mêrê wan jî bûm, wan peymana min xera kir.” Ev e gotina Xudan.
Di nav sindoqê de ji du lewheyên kevirîn ku Mûsa li Çiyayê Horêvê bi xwe re anîbûn pêve tu tişt tunebû. Gava ji welatê Misrê derketibûn, Xudan bi wan bi gelê Îsraêl re peymanek çêkiribû.
Li ser vê yekê heke hûn bi baldarî guh bidin dengê min û bi peymana min ve girêdayî bimînin, hûnê di nav hemû gelan de bibin milkê min bi xwe. Çimkî tevahiya dinyayê ya min e.
Ew zû ji riya min li wan emir kir averê bûn. Wan ji bo xwe golikekî rijandî çêkir, perizînê û jê re qurban dan. Wan got: ‘Ya gelê Îsraêl, îlahê te yê ku tu ji welatê Misrê deranî ev e.’”
Ev kî ye ji çolê tê? Ev kî ye xwe spartiye evîndarê xwe? Min li bin dara sêvê tu hişyar kirî, Li wir diya te êşa te kişand, Li wir jina ku te anî dinyayê êş kişand.
Roja min bav û kalên we ji welatê Misrê, ji êtûna helandina hesin deranî, min li wan emir kir û got: Guh bidin dengê min û her tiştê ku li we emir dikim pêk bînin ku hûn bibin gelê min û ez jî bibim Xwedayê we.
“Here û li gelê Orşelîmê biqîre û bibêje: ‘Xudan wiha dibêje: “‘Dilsoziya ciwaniya xwe, Hezkirina bûkaniya xwe Û çawa ku li beriyê, li warê beyar Te da pey min ji bîr nakim.
Her yek ji we, hûnê birayê xwe yê Îbranî yê ku we ji bo koletiyê kiriye û şeş salan ji we re koletî kiriye, di dawiya sala heftan de azad bikin. Lê bav û kalên we guhdariya min nekir. Wan guh neda min.
“Erzê diya xwe bişikênin, erzê wê! Çimkî êdî ew ne jina min e, Ez jî ne mêrê wê me. Bila zinakariyê ji ser rûyê xwe, Fahîşetiyê jî, ji sing û berê xwe bavêje.
Xudan dîsa ji min re got: “Here ji jinika ku yarê wê heye û zinakariyê dike hez bike, çawa Xudan ji Îsraêliyên ku berê xwe dan îlahên din û dil dan bastîqê tirî hez dike.”
Wî jî bi destê mirovê kor girt û ew derxist derveyî gund. Çaxê çavên wî bi tifa xwe şil kirin û destên xwe danîn ser wî, pirsî: «Ma tu tiştekî dibînî?»
Xudan ji Mûsa re got: “Di nêzîk de tê bigihîjî bav û kalên xwe. Wê gavê wê ev gel rabe îlahên xerîb ên di nav wan de bihebîne, îlahên welatê ku herinê. Wê dev ji min berdin û peymana ku min bi wan re kiriye xera bikin.
Çimkî çaxê ez wan bînim welatê şîr û hingiv jê diherike ku min ji bav û kalên wan re sond xwaribû û ew têr û bibereket bûn, wê berê xwe bidin îlahan û xulamiya wan bikin. Wê min kêm bibînin û peymanê xera bikin.
Ne wek wê peymana ku min Bi bav û kalên wan re girêda, Peymana wê roja ku min destê wan girt, Ku ez wan ji diyarê Misrê derînim.› Xudan dibêje: ‹Çimkî ew di peymana min de neman, Min jî ji bo wan xem nexwar.›