Îsraêlî û Lêwiyî, wê pêşkêşiya rakirina dexil, şeraba nû û zeyta wê bînin odeyên ku taximên Pîrozgehê, kahinên xizmetkar, dergevan û stranbêj li wir in. Êdî emê dev ji Mala Xwedayê xwe bernedin.”
Ez ketim bexçeyê xwe, dotmama min, bûka delal! Min mûra xwe da hev bi biharata xwe, Min şana xwe, tevî hingivê xwe xwar. Min şeraba xwe, tevî şîrê xwe vexwar. Hevalno bixwin, vexwin! Ji hezkirinê kêfxweş bin, evîndarno!
Wê Xudanê Karîndar ji bo hemû gelan, Li vî çiyayî ziyafeteke xwarinên dewlemendan bide. Wê ziyafeta ji şerabên kevin, Ji xwarinên dewlemendan ên bi rûn tije, Ji şerabên dawerivandî yên kevin bide.
Wê ev bajar ji bo min û hemû miletên dinyayê yên ku tevahiya qenciya ez bi wan dikim bibihîzin, bibe navekî şahî, berzî û pesindanê. Wê ji ber hemû xêr û qenciya ku ez didim wan, bitirsin û bilerizin.’
Lê hûn «nifşekî bijartî, kahînên Padîşahiyê, miletekî pîroz û gelê Xwedê bi xwe ne, da ku hûn karên wî yên hêjabilind bidin bihîstin.» Wî, hûn ji tariyê gazî ronahiya xwe ya nedîtî kirine.