“Min peyvên xwe kirin devê te Û tu di bin siya destê xwe de nixamtî. Min ezman bicih kirin, Min bingeha dinyayê danî Û ez ji Siyonê re jî dibêjim: ‘Tu gelê min î.’”
Roja min bav û kalên we ji welatê Misrê, ji êtûna helandina hesin deranî, min li wan emir kir û got: Guh bidin dengê min û her tiştê ku li we emir dikim pêk bînin ku hûn bibin gelê min û ez jî bibim Xwedayê we.
Lê min ev li wan emir kir û got: Hûn guhdariya dengê min bikin û ezê bibim Xwedayê we, hûnê jî bibin gelê min. Di hemû riyên ez li we emir dikim de bimeşin ku qencî bi we bibe.
Ezê ji sisêyan yekê mayî bixim nava êgir. Ezê wan wekî zîv bisefînim, Ezê wekî zêr biceribînim. Wê gazî navê min bikin Û ezê bersiva wan bidim. Ezê bêjim: ‘Ev gelê min e.’ Ewê jî bêjin: ‘Xudan, Xwedayê me ye.’”
Lê wan welatekî hê çêtir, yanî yê ezmanî dixwest. Ji ber vê yekê Xwedê şerm nake eger ew bêjin: «Ew Xwedayê me ye»; çimkî wî ji wan re bajarek amade kiriye.
Xudan dibêje: ‹Piştî wan rojan Peymana ku ezê bi mala Îsraêl re girê bidim ev e: Ezê qanûnên xwe bixim hişê wan Û ezê wan li ser dilê wan binivîsim. Ezê bibim Xwedayê wan, Û ew jî wê bibin gelê min.
Samûêl ji Mala Îsraêl re wiha got: “Heke hûn bi hemû dilê xwe û bi hemû canê xwe vegerin Xudan, îlahên xerîb û pûtên Eştoretê ji nav xwe rakin. Xwe bispêrin Xudan û bi tenê xulamiya wî bikin. Wê Xudan jî we ji destê Filîstiyan rizgar bike.”