Ax dayika min! Wey li min ku te ez anîm dinyayê! Ez bi tevahiya welêt re pevçûn û berberiyê dikim! Ne min bi deyn stand, ne jî min bi deyn da, Lê herkes nifir li min dike.
Ya Xudan, tu vê dizanî! Min bi bîr bîne, li min xweyî derkeve. Heyfa min ji zordarên min bistîne. Di sebra te de min ji mirinê re nehêle, Bizanibe ez ji bo xatirê te hatim riswakirin.
Lê heke hûn guh nedin min, di Roja Septê de bar di dergehên Orşelîmê re derbas bikin û Roja Septê pîroz nehesibînin, ezê êgir bi dergehên bajêr bixim. Wê agir qesrên Orşelîmê daqurtîne û netefe.’”
“Li kuçeyên Orşelîmê virde wêde dibezin, Lê binêrin û fêm bikin, Li meydanên bajêr bigerin. Gelo hûnê zilamekî heqiyê dike Û li rastiyê digere bibînin Ku ez bajêr bibexişînim?
Loma wê şêrekî daristanê li wan bixe, Wê gurê çolê wan perçe bike Û wê piling li ber bajarên wan bikeve kemînê. Her kesê ji wir dertê, wê bê perçekirin. Çimkî neheqiya wan zêde ye Û çivanokiya wan gelek e.
Ez bi kê re bipeyivim? Ez kê hişyar bikim ku guhdarî bike? Va ye, guhê wan giran in, ew baş nabihîzin. Gotina Xudan li gorî wan riswabûnek e, Dilê wan pê şa nabe.
Tu çima ewqas xerabiyê nîşanî min didî? Tu çima li ber ewqas neheqiyê xemsar î? Ez li ku dinêrim, xerakirin û zordarî heye. Pevçûn û berberî zêde dibe.