Li çolê rojek meşiya, paşê hat li bin deviyeke hêrvistê rûnişt, mirina xwe xwest û got: “Ya Xudan, êdî bes e! Hema niha ruhê min bistîne, çimkî ez ji bav û kalên xwe ne çêtir im.”
Ax dayika min! Wey li min ku te ez anîm dinyayê! Ez bi tevahiya welêt re pevçûn û berberiyê dikim! Ne min bi deyn stand, ne jî min bi deyn da, Lê herkes nifir li min dike.
Divê em di nav şerma xwe de razên. Bila riswabûna me, me binixême. Çimkî ji xortaniya xwe heta niha, em û bavkalên me, me li dijî Xwedayê xwe Xudan guneh kir. Me guhdariya dengê Xwedayê xwe Xudan nekir.”
“Hemû rêwîno! Ma ev ji bo we ne tiştek e? Binêrin û bibînin Ka êş heye wekî êşa ket serê min, Ev êşa ku di roja hêrsa xwe ya dijwar de Xudan anî serê min.
Tu çima ewqas xerabiyê nîşanî min didî? Tu çima li ber ewqas neheqiyê xemsar î? Ez li ku dinêrim, xerakirin û zordarî heye. Pevçûn û berberî zêde dibe.
Û ji ber vê yekê jî ez vî cefayî dikişînim. Îcar ez şermî nabim, çimkî ez dizanim ku min bi kê baweriya xwe aniye û ez piştrast im, ew dikare tiştê ku spartiye min, heta wê rojê jî biparêze.
Em çavên xwe bidin ser pêşeng û temamkarê baweriya xwe Îsa. Wî ji bo şahiya ku li ber wî bû, xaç ragirt ser xwe û şermî bi tiştekî hesab nekir û li milê Xwedê yê rastê rûnişt.